Ν. Αφρική

1 με 9 Σεπτεμβρίου

Ο Σεπτέμβριος μας βρίσκει στην πανέμορφη Νότια Αφρική. Μία χώρα με εκπληκτικό φυσικό πλούτο, τοπία μοναδικής ομορφιάς, απέραντες εκτάσεις, μεγάλες κοινωνικές διαφορές. Μία χώρα πολύ διαφορετική απ’ όλες τις προηγούμενες. Οργανωμένη, οι δρόμοι πολλοί καλοί, οι πόλεις Ευρωπαϊκού/Αμερικάνικου χαρακτήρα. Το κάθε τοπίο απ’ όπου περάσαμε είχε την δική του ομορφιά.

Η διαδρομή μας ήταν Πρετόρια – Γιοχάνεσμπουργκ – Μπλουμφοντέϊν – Πορτ Ελίζαμπεθ – η διαδρομή Garden Route – Ακρωτήρι Agulhas – Κέιπ Τάουν.

Στην Πρετόρια ο Έλληνας Πρέσβης κ. Θεοχαρόπουλος μας επιφύλασσε μία θερμή υποδοχή στην πρεσβευτική κατοικία και μας συνόδευσε στην συνάντηση που είχε κανονιστεί στο Υπουργείο Ενέργειας, όπου παρουσιάσαμε το οδοιπορικό μας και ενημερωθήκαμε για τις Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας της χώρας. Το ίδιο απόγευμα κατευθυνθήκαμε προς Γιοχάνεσμπουργκ. Εκεί μας περίμενε το τελευταίο μέλος της ομάδας που συμμετείχε στο ταξίδι, η Κατερίνα.

Είχαμε ακούσει πολλά για το Γιοχάνεσμπουργκ, τα περισσότερα σχόλια ήταν να προσέχουμε πάρα πολύ λόγω της εγκληματικότητας. Μείναμε σε ένα «ασφαλές» προάστιο στα βόρεια της πόλης και ήμασταν προσεκτικοί στις μετακινήσεις μας. Όπου πηγαίναμε παίρναμε «ασφαλές» ταξί, δεν περπατούσαμε μόνοι μας και δεν μας έτυχε τίποτα το περίεργο. Επισκεφθήκαμε το Soweto που έχει γίνει αξιοθέατο πια. Επισκεφθήκαμε επίσης τον Έλληνα δικηγόρο του Μαντέλα, Γιώργο Μπίζο στο σπίτι του, και είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για άλλα πολλά θέματα. Μία συζήτηση με τον Γιώργο Μπίζο είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Η απλότητά και αμεσότητα που έχει σαν άνθρωπος σε κερδίζει.

Μετά από 2 διανυκτερεύσεις στο Γιοχάνεσμπουργκ, και αφού αποχαιρετίσαμε και την Σιμόνη, οι έξι που απομείναμε κατευθυνθήκαμε προς τον Ινδικό Ωκεανό, κάνοντας μία στάση για διανυκτέρευση στο Μπλουμφοντέϊν. Στην πόλη όπου η Ελλάδα έπαιξε με την Νιγηρία στο Μουντιάλ.

Ενώ αρχικά η πορεία είχε σχεδιαστεί να περάσουμε από την ενδοχώρα για Κέϊπ Τάουν, αποφασίσαμε να πάμε από άλλη διαδρομή και να βρούμε τον Ινδικό Ωκεανό στο Πορτ Ελίζαμεθ. Οι λόγοι ήταν δύο. Ο πιο σημαντικός ήταν να επισκεφτούμε δύο σημεία όπου υπήρχαν Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας (υδροηλεκτρικό φράγμα στην πόλη Μπέθλεεμ και ανεμογεννήτριες στο Πόρτ Ελίζαμπεθ), βασιζόμενοι στα στοιχεία που μας έδωσε το Υπουργείο Ενέργειας. Παράλληλα θέλαμε να δούμε την θάλασσα (μετά από πάρα πολλές ημέρες …), καθώς και να περάσουμε από το νοτιότερο σημείο της Αφρικής, το Ακρωτήρι Agulhas, όπου ενώνεται ο Ατλαντικός με τον Ινδικό Ωκεανό.

Η διαδρομή μέχρι περίπου το Πόρτ Ελίζαμεθ ήταν με ατελείωτες επίπεδες χρυσαφένιες εκτάσεις όπου έβοσκαν αγελάδες. Πολλές αγελάδες. Οι ορεινοί όγκοι λιγοστοί. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι σε σημεία είχε πολύ αέρα, σημεία που θα ήταν κατάλληλα για ανεμογεννήτριες. Οσο αφορά τις ανεμογεννήτριες στο Πορτ Ελίζαμπεθ, αυτές ήταν οι εξής … μία ! Μία πολύ μεγάλη που προλάβαμε να την δούμε το σούρουπο που φτάσαμε. Απ’ ότι πληροφορηθήκαμε υπήρξαν προβλήματα με τις τοπικές κοινωνίες για να τοποθετήσουν περισσότερες όπως ήταν στο αρχικό σχέδιο.

Η θέα της θάλασσας ήταν για όλους μας «λυτρωτική». Μετά από πολλές ημέρες βλέπαμε ένα σημαντικό για εμάς τους Έλληνες στοιχείο !

Διανυκτερεύσαμε στην μικρή πόλη του Jeffry’s Bay, πόλη που προσελκύει σερφίστες απ’ όλο τον κόσμο. Πληροφορηθήκαμε ότι εκεί δεν είχε καρχαρίες …

Μετά το Jeffry’s Bay ο δρόμος ήταν παράλληλα με την θάλασσα, την οποία είχαμε την χαρά να βλέπουμε κατά διαστήματα. Η διαδρομή λέγεται Garden Route και αποτελεί μία από τις ομορφότερες διαδρομές της χώρας. Αυτό το διαπιστώσαμε άλλωστε και εμείς. Ήταν εκπληκτική. Είχαμε οροσειρές στα δεξιά μας μέσα στο πράσινο, το ένα Εθνικό Πάρκο να διαδέχεται το άλλο, περάσαμε πάνω από πολλά ποτάμια, ο Ινδικός Ωκεανός με τις απέραντες λευκές αμμουδιές στα αριστερά μας. Οι πόλεις πολύ φροντισμένες και τουριστικές. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι στα περίχωρα της κάθε πόλης που συναντήσαμε στην Ν. Αφρική, υπήρχε και μία παραγκούπολη περιφραγμένη. Λίγο πιο πέρα δηλαδή από τα ωραία και μεγάλα σπίτια, βίλες, κτίρια, με τους κήπους τους, τα λουλούδια τους, τους ωραίους και φαρδύς δόμους τους, υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, μέσα σε πρόχειρες κατασκευές από ξύλο, από τσίγκο.

Λίγο μετά το Jeffry’s Bay περνώντας από το πάρκο Tsitsikama, κάναμε μία στάση. Ο Γιώργος και ο Γιάννης δοκίμασαν το θάρρος τους κάνοντας bungee jumping από μία γέφυρα που είναι το ψηλότερο bungee jumping στον κόσμο. 216 μέτρα !

Βγαίνοντας από τον κυρίως δρόμο για να πάρουμε τον δρόμο για το Ακρωτήρι, το τοπίο άλλαξε. Συναντήσαμε απαλούς πράσινους λόφους όπου έβοσκαν πρόβατα και στρουθοκάμηλοι.

Στο Ακρωτήρι Agulhas φτάσαμε βράδυ και το απολαύσαμε την επόμενη το πολύ πρωί. Ξημερώματα σηκωθήκαμε για να το δούμε και να φύγουμε αμέσως για Κέϊπ Τάουν όπου το Ελληνικό Προξενείο μας είχε κανονίσει μαζί με την Ελληνική Κοινότητα συνάντηση να παρουσιάσουμε το οδοιπορικό μας.

Μπαίνοντας στο Κέιπ Τάουν μας εντυπωσίασε η πόλη. Πρόκειται άλλωστε για μία από τις ωραιότερες πόλεις στον κόσμο. Το βουνό Table Mountain επιβλητικό ορθώνεται πίσω της. Ο ουρανός μαγευτικός.

Το Hellenic Club βρίσκεται σε προνομιακό σημείο κοντά στην θάλασσα, δίπλα στο στάδιο όπου έγιναν τα παιχνίδια του Μουντιάλ.

Η συνάντηση που είχε οργανωθεί εκεί είχε πολλούς Έλληνες ομογενείς, ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Μάνος Καλδής, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σέργιος, και ορισμένους εκπρόσωπους τοπικών περιβαλλοντικών φορέων. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Πρόξενο κύριο Κ. Σούλιο που από την πρώτη στιγμή όταν στείλαμε από την Ελλάδα ειδοποίηση για το οδοιπορικό μας και την επίσκεψη μας στο Κέιπ Τάουν, μας βοήθησε. Δυστυχώς δεν τον συναντήσαμε γιατί βρισκόταν εκτός πόλης. Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στις κ.κ. Κουρτέση και Σχολειάδη του Προξενείου για την άψογη οργάνωση και την ιδιαίτερα φιλική και εξυπηρετική τους στάση. Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε και τον κύριο Δ. Ζητιανέλη, επίτιμο Πρόεδρο της Κοινότητας του οποίου η βοήθεια ήταν καθοριστική στο θέμα όλων των διαδικασιών που χρειάστηκαν να γίνουν για την μεταφορά των 3 αυτοκινήτων που επέστρεψαν διά θαλάσσης.

Μετά την συνάντηση αυτή χαλαρώσαμε. Το ταξίδι μας είχε τελειώσει! Είχαμε φτάσει σώοι και αβλαβής στο Κέιπ Τάουν!

Για την ακρίβεια δεν είχε ακριβώς τελειώσει, γιατί ο Γιάννης με τον Χρήστο κατευθύνθηκαν προς την πόλη Darling για να καταγράψουν ένα αιολικό πάρκο.

Οι υπόλοιποι πήραμε τον δρόμο για το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Το κατάλληλο σημείο για να κλείσουμε το οδοιπορικό μας !

ZAMBIA - BOTSWANA

Πέμπτη 25/8
Ξεκινήσαμε το πρωί από το ξενοδοχείο Kelly’s Lodge της Lilongwe για τα σύνορα προς Zambia, μετά από το πρωινό μας, το οποίο ήταν … ομελέτα για ακόμη μία φορά!
Ο ιδιοκτήτης (γέννημα, θρέμμα Μαλαουιανός όπως μας πληροφόρησε περήφανα την προηγούμενη μέρα κατά την άφιξή μας, και μόνο μετά αφού τον ρωτήσαμε, μας είπε ότι ήταν Ινδικής καταγωγής – κάτι που άλλωστε ήταν σαφές από την εμφάνιση του) πάντα πολύ ευγενικός, μας αποχαιρέτισε εγκάρδια και φύγαμε από το «φρούριο», γιατί επρόκειτο για φρούριο την στιγμή που είχε γύρω-γύρω έναν ψηλό τείχος και συρματόπλεγμα. Έτσι άλλωστε ήταν και τα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε.

Μετά από κανένα 2-ωρο φτάσαμε στα σύνορα με την Ζάμπια. Η διαδικασία των συνόρων δεν κράτησε πολύ ώρα ευτυχώς. Είχαμε πάρει την visa της Ζάμπιας από το Ναϊρόμπι, οπότε ξεμπερδέψαμε χωρίς πολλά-πολλά. Αφήσαμε πίσω το πανέμορφο Μαλάουι και μπήκαμε για να ανακαλύψουμε την Ζάμπια. Από την χαρά μας που ξεμπερδέψαμε γρήγορα σταματήσαμε λίγα μέτρα μετά τα σύνορα και ο Γιώργος βγήκε από το Feroza, βρήκε κάτι πιτσιρίκια που περπατούσαν στον δρόμο, έβαλε μουσική και άρχισε να χορεύει μαζί τους.

Η διαδρομή μέσα στην Ζάμπια πάνω στον Great East Road δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Το τοπίο επαναλαμβανόταν συνεχώς χωρίς αλλαγές και ήταν βαρετό μετά την εκπληκτική βλάστηση του Μαλάουι. Επίπεδες εκτάσεις με ορισμένους λοφίσκους, βλάστηση που δεν είχε ανθίσει ακόμη, χρώματα γκρι/μπεζ/καφέ. Εκτάσεις που ήταν μισοκαμένες όπως είχαμε συναντήσει και στην Τανζανία κατά τόπους, μόνο που εδώ ήταν πιο έντονα. Μισοκαμένες για να πουλήσουν τα καμένα δέντρα για κάρβουνα, αλλά και για να «ανανεώσουν» την βλάστηση όπως είχαμε πληροφορηθεί.

Ο δρόμος καλός, χωρίς καθόλου κίνηση. Ευτυχώς ! Στον δρόμο δεν συναντήσαμε πολλούς ανθρώπους να περπατάνε όπως στις προηγούμενες χώρες. Οι οικισμοί πολύ αραιοί. Και όταν λέμε για οικισμούς, εννοούμε πάντα τις καλύβες τους φτιαγμένες από λάσπη. Σταματήσαμε σε έναν οικισμό όπου είδαμε αρκετό κόσμο. Σταματήσαμε και για να ξεπιαστούμε, αλλά και για να κάνουμε μία επαφή με τον κόσμο. Ήταν ένα μικρό «χωριό» που αποτελείτο από καμιά δεκαριά καλύβες. Πολλές γυναίκες και ακόμη περισσότερα παιδιά.

Μας υποδέχτηκαν με περιέργεια και χαμόγελα. Δεν γνώριζαν την Ελλάδα και τους εξηγήσαμε το ταξίδι μας. Λίγες ήξεραν αγγλικά και συνεννοηθήκαμε με μία γυναίκα η οποία μας πληροφόρησε ότι ήταν δασκάλα δημοτικού στο κοντινό σχολείο. Μας οδήγησαν μέσα στο χωριό τους και παρακολουθήσαμε μία μικρή τελετή ενηλικίωσης έφηβης μέσα σε μία καλύβα. Απέξω χόρευαν και τραγουδούσαν και προέτρεψαν να χορέψουμε μαζί τους, πράγμα που έγινε με πολλά γέλια. Οποία «πετύχαινε» τον χορό κουνώντας την λεκάνη με τον τρόπο που μας έδειχναν, ενθουσιαζόντουσαν και γελούσαν ακόμη περισσότερο. Με αυτόν τον τρόπο αισθανθήκαμε ότι κερδίσαμε λίγο τον «σεβασμό» τους και υπήρξε ένας κάποιος κώδικας κοινής επικοινωνίας.

Ούτε λόγος για την ύπαρξη ρεύματος και νερού. Το νερό το κουβαλούσαν από το πιο κοντινό ρέμα που υπήρχε. Επειδή δεν είχαν ρεύμα για φωτισμό καθώς επίσης και επειδή ανάμεσα τους ήταν και η δασκάλα αποφασίσαμε να τους δωρίσουμε ένα solar panel που φορτίζει μπαταρίες και συνδέεται με γλόμπο φωτισμού. Με την υπόσχεση ότι η δασκάλα θα το έδειχνε στα παιδιά στο σχολείο.

Συνεχίσαμε με σκοπό να φτάσουμε όσο πιο κοντά στην Λουσάκα μπορούσαμε. Στον δρόμο μας δεν υπήρχαν πολλές πόλεις ούτε οικισμοί, ήταν πολύ αραιοκατοικημένη περιοχή. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στον ποταμό Luangwa, που όπως το περιέγραφε ο τουριστικός οδηγός, ακουγόταν ενδιαφέρον. Προσεγγίζοντας τον ποταμό το τοπίο άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Ορεινοί όγκοι εμφανίστηκαν, στροφές σε ανηφορικό δρόμο που σε κάνουν να έχεις περιέργεια για το τι θα συναντήσεις μετά. Ο ήλιος σιγά-σιγά έδυε και αυτό έδινε μία γοητεία στο τοπίο. Φτάσαμε στην γέφυρα του ποταμού λίγο πριν την δύση και ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Σταματήσαμε για φωτογράφιση. Στην μία πλευρά του ποταμού ήταν ένα φυλάκιο με δυο-τρεις στρατιώτες που και αυτοί χαμογελαστοί και γεμάτοι περιέργεια συζήτησαν μαζί μας. Σκεφτήκαμε ότι θα ζητήσουν χρήματα, αλλά μάλλον μας έπιασαν την συζήτηση όχι μόνο για το αξιοπερίεργο του θεάματος των 3 αυτοκινήτων μας, αλλά επίσης απλά για να σπάσουν την μονοτονία και βαρεμάρα τους. Ο δρόμος άλλωστε δεν είχε κίνηση.
Νύχτωσε και ψάχναμε το Luangwa Bridge Lodge. Η ιδιοκτήτρια ήταν Αγγλίδα το οποίο σήμαινε ότι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε καλά μαζί της (δεν υπήρχε το πρόβλημα της προφοράς των αγγλικών που συναντούσαμε σε αρκετά μέρη και δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι λένε …) και μας έδωσε σαφής οδηγίες γιατί ήταν 3-4 χλμ εκτός του κεντρικού δρόμου.

Όταν φτάσαμε μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Ήταν πανέμορφο. Χτισμένο πάνω σε μία πλαγιά λόφου, υπερυψωμένο πάνω από τον ποταμό, με μικρές πέτρινες καλύβες με αχυρένιες επικλινής σκεπές, ο χώρος υποδοχής ανοιχτός (χωρίς πολλούς τοίχους και
παράθυρα, σαν ανοιχτός κήπος με πολύ ψηλή σκεπή) με άνετους καναπέδες και τραπέζια για φαγητό. Ανακούφιση μετά από μία ακόμη κουραστική ημέρα. Ήμασταν σίγουροι ότι με το φως της ημέρας θα απολαμβάναμε την θέα.
Μία τελευταία σημείωση της ημέρας. Το ζευγάρι που είχε το Lodge, η Aγγλίδα με τον Ολλανδό σύζυγο της, ήταν απολαυστικοί στον τρόπο που αντιμετώπιζε ο ένας τον άλλον. Με απέχθεια, καυστικά σχόλια, μορφασμούς και περιφρόνηση. Μετά από 6 χρόνια που είχαν το Lodge, αποφάσισαν να το πουλήσουν γιατί δεν άντεχαν άλλο. Τώρα βέβαια δεν ρωτήσαμε εάν δεν άντεχαν άλλο ο ένας τον άλλον, ή το όλο εγχείρημα εκεί.
Όποιος/α ενδιαφέρεται να το … αγοράσει : www.bridgecamp@gmail.com

Παρασκευή 26/8
Το πρωί η θέα ήταν μαγευτική. Ο ποταμός, ήρεμος και νωχελικός κυλούσε μεγαλόπρεπα μπροστά μας. Αφού πληρώσαμε το ξενοδοχείο τον επισκεφτήκαμε με τα αυτοκίνητα. Κατεβήκαμε και περπατήσαμε στην όχθη του όπου υπήρχαν ψαράδες με ξύλινες μακρόστενες βάρκες. Για ακόμη μία φορά ήρθαν κοντά μας πολλά παιδιά από τον μικρό οικισμό που υπήρχε κοντά. Μιλήσαμε με τους ανθρώπους, με τα παιδιά, βγάλαμε φωτογραφίες και δωρίσαμε το τελευταίο solar panel. Και αυτήν την φορά ανάμεσα τους υπήρχε ένας δάσκαλος σχολείου που θα το έδειχνε στην τάξη του. Η έκπληξη ήταν ότι ένας από τους κατοίκους που καθόταν δίπλα στο ποτάμι και έφτιαχνε - με μία … χατζάρα την οποία θέρμανε στην φωτιά που είχε ανάψει (δεν είχε κατσαβίδι) – το μαγνητόφωνό του, είχε ένα solar panel για να φορτίζει τις μπαταρίες για το μαγνητόφωνο. Ο θέαμα ήταν τουλάχιστον σουρεαλιστικό.
Τα παιδιά μας ζήταγαν φαγητό και τους δώσαμε ότι μπισκότα είχαμε. Στο αυτοκίνητο συζητήσαμε (κάπως έντονα) την ηθική του να δίνεις μπισκότα ή οτιδήποτε άλλο ζητάνε. Ένα μεγάλο θέμα που δεν έχει μία λύση. Γιατί το κάνουμε; Από οίκτο, από ενοχές, από καλοσύνη; Τους συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο σαν ίσους, σαν «υποδεέστερους», είναι προσβλητικό, είναι ανθρώπινο; Διαιωνίζουμε μία κατάσταση όπου περιμένουν από τους λευκούς «ελεημοσύνη»; Είναι «fair trade» την στιγμή που τους βγάζουμε φωτογραφίες οι οποίες ίσως δημοσιευτούν και εμείς θα πάρουμε τα εύσημα, χωρίς να τους ρωτήσουμε πολλές φορές εάν θέλουν να φωτογραφηθούν; Δεν καταλήξαμε.

Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην Λουσάκα και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο Ndeke του Ιταλού Enzio Rossi. Μετά από μία σύντομη και άκρως ενδιαφέρουσα επίσκεψη σε υπαίθρια αγορά της πόλης (όπου αγοράσαμε ένα σωρό πράγματα: μάσκες, ξύλινα αντικείμενα, υφαντά κ.ά.), συναντήσαμε στο ξενοδοχείο την κυρία Ολγα Γεωργίτση, Ελληνίδα επιχειρηματία της Ζάμπιας, με την οποία είχαμε μιλήσει επανειλημμένα από την Ελλάδα και μας είχε βοηθήσει σε πολλά θέματα. Το βράδυ πήγαμε στο δείπνο μου μας παρέθεσε η Ελληνική Κοινότητα στον χώρο τους, παρουσία του Επίτιμου Πρόξενου κ. Δημήτρη Βαγγελάτου, των Προέδρων της τοπικής ελληνικής και της κυπριακής Κοινότητας και πολλών άλλων Ελλήνων. Μία πολύ θερμή υποδοχή και να σημειώσουμε ότι το να πηγαίνουμε σε μία τόσο ξένη και μακρινή χώρα και να βρίσκουμε Έλληνες να μας υποδέχονται και να μας βοηθάνε είναι ανεκτίμητο. Η κ. Γεωργίτση, η οποία δυστυχώς είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, έχει διασυνδέσεις με την κυβέρνηση της Ζάμπιας και είχε κανονίσει το βράδυ στο δείπνο να έρθει ο κ. Thayson Chisamko Πρόεδρος της Επιτροπής για θέματα Εναλλακτικών Πηγών Ενέργειας, από τον οποίο πήραμε συνέντευξη.
Ο κ. Βαγγελάτος θα παρέδιδε προσωπικά στον Διευθυντή της εταιρείας ηλεκτρισμού της Ζάμπιας το δώρο που είχαμε φέρει. Ένα αντίγραφο αρχαίου αμφορέα που δίναμε σε κάποιον εκπρόσωπο της κάθε χώρας που επισκεφτήκαμε.
Η γλυκύτατη Ελένη Κορομβλή, γραμματέας του προξενείου, μας κέρδισε με την εξυπηρέτηση, οργανωτικότητα, ανθρωπιά και το χαμόγελο στα χείλη της.
Ευχαριστούμε και τον Γιάννη Λ. για τα νοστιμότατα φαγητά που μας περίμεναν και για τα υπέροχα γιαούρτια του που φάγαμε μετά από τόσο πολύ καιρό !
Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε και τον Σπύρο Σερεμίδη, Πρόεδρο των Φαρμακοποιών του Κόσμου, ο οποίος μας έφερε αρχικά σε επαφή με την κ. Γεωργίτση, τον κ. Βαγγελάτο, την Ελένη και τον κ. Rossi. Η βοήθεια του πολύτιμη.

Αργότερα το βράδυ μας περίμενε στο ξενοδοχείο το προτελευταίο μέλος της ομάδας που θα ερχόταν στο οδοιπορικό, η Ολγα Μπάκολη. Η ομάδα ανανεώθηκε και πήρε «φρέσκια» μυρωδιά Ελλάδας.

Σάββατο 27/8
Μετά από μία σύντομη επίσκεψη στην υπαίθρια αγορά (… ξανά είχαμε κάτι εκκρεμότητες αγορών να τακτοποιήσουμε και να ικανοποιήσουμε …) ξεκινήσαμε για το επόμενο σκέλος του ταξιδιού. Αυτήν την φορά χωριστήκαμε σε 2 ομάδες. Ο Γιώργος με τον Χρήστο και το Feroza πήραν τον δρόμο για το φράγμα Kariba και οι υπόλοιποι με τα Hyundai κατευθυνθήκαμε για Livingstone.

Ο δρόμος για Livingstone μακρύς και βαρετός. Αφού βαρεθήκαμε επαρκώς, για να το διασκεδάσουμε κάπως, αρχίσαμε τα τραγούδια («όταν θα πας κυρά μου στο παζάρι») και τα λογοπαίγνια (ονομασίες γεωγραφικών τόπων που αρχίζουν από συγκεκριμένα γράμματα). Όταν νύχτωσε τα διακόψαμε γιατί ο δρόμος χειροτέρεψε (ήταν υπό κατασκευή και πηγαίναμε μέσα σε απίστευτο σύννεφο σκόνης από τον χωματόδρομο, που δεν βλέπαμε την τύφλα μας) και ο οδηγός έπρεπε να προσέχει.
Στο Livingstone είχαμε κλείσει στο ξενοδοχείο ….. Fawlty Towers !!! Απίστευτο ? (για όσους/ες θυμούνται την αστειότατη σειρά των 80’ς με τον John Cleese των Monty Pythons)
Όταν μπήκαμε μέσα ρώτησα τον άνθρωπο που ήταν στην υποδοχή “Are you Basil?” και γέλασε.

Κυριακή 29/8

Το Livingstone είναι μία άκρως τουριστική πόλη με ΠΟΛΛΟΥΣ τουρίστες όλων των εθνικοτήτων. Το Fawlty Towers γεμάτο Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, που λέει ο λόγος.
Τουριστική γιατί είναι δίπλα στους καταρράκτες Victoria, ένα από τις Τοποθεσίες Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Χωριστήκαμε σε 2 υποομάδες και εξορμήσαμε στους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ καταρράκτες. Το θέαμα μοναδικό. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν. Τους είδαμε από όλες τις μεριές. Ζήσαμε ολοκληρωμένη βιωματική εμπειρία του ποταμού Ζαμβέζη. Από ψηλά (ελικόπτερο), από κοντά (περπατώντας στις όχθες του ποταμού, καθώς και με βόλτα σε βάρκες όπου είδαμε ελέφαντες, κροκόδειλους, ιπποπόταμους ), από μικρή απόσταση (από το μονοπάτι απέναντι από τους καταρράκτες, με το νερό να μας πιτσιλάει) και ορισμένοι από ΠΟΛΥ κοντά (περπατώντας στο …. χείλος τους και κάνοντας και μπάνιο στον ποταμό).

Μόνο ο Χρήστος δεν ήρθε γιατί ήταν άρρωστος από κάτι που είχε φάει την προηγούμενη στην πόλη … Mazabuka …!
Στο ποτάμι υπήρχε και ένα μικρό υδροηλεκτρικό φράγμα το οποίο φωτογραφήσαμε. Δεν βρήκαμε κανέναν να μας δώσει πληροφορίες.
Το μεσημέρι κατέφθασε και ο Γιάννης Τζ., που επέστρεψε από το σύντομο ταξίδι που έκανε στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του 2 λάστιχα και 2 αμορτισέρ για τα Hyundai που χρειαζόταν να έχουμε κάθε ενδεχόμενο, μια και τα εφεδρικά είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί.

ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑ

Δευτέρα 30/8
Μία δύσκολη ημέρα σήμερα. Επιστρέφουν 3 από την ομάδα στην Ελλάδα. Ο Τηλέμαχος, ο Σωτήρης και ο Γιάννης Μ. Δύσκολοι οι αποχωρισμοί μετά από τόσες ημέρες που έχουμε ζήσει καθημερινά τόσο έντονα μαζί. Η ημέρα κυλάει αργά, καθυστερούμε να φύγουμε, είμαστε κουρασμένοι άλλωστε και αναζητάμε πιο αργούς ρυθμούς, φεύγουν και τα παιδιά, πάμε στο υπερσύγχρονο σούπερ μάρκετ απέναντι για προμήθειες, ο Χρήστος είναι καλύτερα (μετά από τα «μαντζούνια» που του έδωσε ο Γιώργος) και πάει και αυτός να δει τους καταρράκτες. Τελικά φεύγουμε το απόγεμα για τα σύνορα με Μποτσουάνα.

Σε μία ώρα είμαστε στα σύνορα, διασχίζουμε με φέρι τον ποταμό Chobe και μπαίνουμε Μποτσουάνα. Η διαδικασία σχετικά γρήγορη και εύκολη, δεν χρειαζόμαστε visa. Αποφασίζουμε να μην κατευθυνθούμε προς Francistown όπως ήταν προγραμματισμένο γιατί είναι πολύ μακριά και θα μας πιάσουν τα μαύρα μεσάνυχτα. Μένουμε στην πόλη Kasane που είναι κοντά στα σύνορα με σκοπό μια και μείναμε εκεί, να επισκεφτούμε πολύ νωρίς το πρωί το πάρκο Chobe για ένα μικρό 3-ωρο σαφάρι.
Η Μποτσουάνα στην πρώτη επαφή που έχουμε έχει διαφορά. Πολύ πιο οργανωμένη από τις άλλες χώρες, όλα πιο τακτικά, ο δρόμος πολύ καλύτερος, οι άνθρωποι πιο απόμακροι. Έχουν και αυτήν την έντονη προφορά (σαν να μιλάνε γερμανο-αφρικάνικα με έντονο το «ρ»), που ηχεί κάπως επιθετικά.
Μένουμε σε ένα Lodge που έχει και camping, το οποίο σημαίνει ότι έχει μεγάλο κήπο. Τρώμε στο υπαίθριο εστιατόριο και αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε στην Αφρική. Όλοι οι ένοικοι λευκοί, τηλεόραση να δείχνει μουσικά βίντεο-κλιπ, μεγάλη ποικιλία στο μενού (πάει πια το κοτόπουλο ή ψάρι με πατάτες ή ρύζι μόνο), ποικιλία στα ποτά (έχει και κρασί).

Το οδοιπορικό ολοκληρώθηκε

Την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου επιστρέψαν από την Ν. Αφρική και τα τελευταία μέλη της Ομάδας από το μεγάλο οδοιπορικό της Green Project.
Είμαστε χαρούμενοι που το οδοιπορικό ολοκληρώθηκε μετά από σχεδόν 2 μήνες με επιτυχία, χωρίς προβλήματα, χωρίς καθυστερήσεις.

Τώρα έχουμε να διευθετήσουμε τον τεράστιο όγκο του οπτικοακουστικού υλικού που φέραμε μαζί μας!


Η ολοκλήρωση του οδοιπορικού δεν σημαίνει ότι και το ταξίδι τελείωσε.

Η Green Project σχεδιάζει ήδη τα επόμενα οδοιπορικά της προς το Λονδίνο το 2012 και την Ν. Αμερική (Βραζιλία) το 2014.

Το ταξίδι συνεχίζεται!!!!

Malawi

Κανείς μας δεν περίμενε μια μικρογραφία του Αιγαίου στην καρδιά της Αφρικής. Ταξιδεύοντας κατά μήκος του μεγάλου Ρήγματος (Great Rift Valley) ο δρόμος μας φέρνει στις όχθες της λίμνης Malawi, με όλες τις γνώριμες αποχρώσεις του γαλάζιου, διαυγή νερά, αμμουδιές και ορίζοντα που σβήνει στα κύματα. Οι άνθρωποι εδώ παρά την ακραία φτώχεια τους είναι ιδιαίτερα ζεστοί και φιλόξενοι, τα πάντα φαίνεται να έχουν τους δικούς τους ρυθμούς εδώ, μια ευχάριστη αλλαγή μετά την ένταση που νιώθαμε στις προηγούμενες χώρες. Το βασικό οδικό δίκτυο είναι σε σχετικά καλή κατάσταση ασφαλτοστρωμένο (με αρκετές πολύ βαθιές λακούβες που κάνουν την οδήγηση να μοιάζει με βιντεοπαιχνίδι) και ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου άλλα αυτοκίνητα. Οι αναρτήσεις των αυτοκινήτων μας έχουν καταπονηθεί αρκετά μέχρι τώρα και για αυτό αφιερώνουμε μισή μέρα στην πόλη Mzuzu για την απαραίτητη συντήρηση.
Η διαδρομή μας συνεχίζεται στον πάντα παραλίμνιο δρόμο μέσα από ένα λοφώδες και καταπράσινο τοπίο μέχρι την ήρεμη, χαμηλού προφίλ πρωτεύουσα Lilongwe.

Από το Nairobi στη Mbeya (Τανζανία)

Μετά την αλλαγή των πληρωμάτων στο Nairobi και ξεκούραστους πια οδηγούς ακολουθούμε μια παράκαμψη 270 χλμ. προς τις όχθες της λίμνης Βικτώρια μια από τις μεγαλύτερες λίμνες της Αφρικής. Οι δρόμοι στο τμήμα αυτό είναι ασφαλτοστρωμένοι, αλλά η οδήγηση εξακολουθεί να είναι απαιτητική εξαιτίας της πυκνής κυκλοφορίας φορτηγών, των πεζών που βαδίζουν κατά μήκος των δρόμων και των αναπάντεχων και συχνά αόρατων –ιδίως τη νύχτα εμποδίων για τη μείωση της ταχύτητας των αυτοκινήτων κοντά σε οικισμούς. Στην περιοχή αυτή επισκεπτόμαστε την κοινότητα Bama, λίγα χιλιόμετρα Β.Δ. του Kisumu, στην οποία δραστηριοποιείται η Actionaid Hellas και ως Έλληνες τύχαμε θερμότατης υποδοχής και φιλοξενίας. Μετά την διήμερη καθυστέρηση στο Kisumu, και την πολύωρη πλην όμως κανονική για τα Αφρικανικά δεδομένα διάβαση των συνόρων, ταξιδεύουμε στην άνυνδρη απλωσιά της σαβάνας στην Τανζανία. Λυγερόκορμοι Μασάι εμφανίζονται από το πουθενά στην άκρη του δρόμου ενώ στο βάθος αχνοφαίνεται η χιονισμένη φιγούρα του Κιλιμάντζαρο. Η άσφαλτος διακόπτεται συχνά από χωμάτινα κομμάτια και ακολουθώντας τις μάλλον σοφές συμβουλές των ντόπιων ακολουθούμε την τεθλασμένη (και χιλιομετρικά μεγαλύτερη) διαδρομή από Arusha – Morogoro – Iringa. Μια στιγμή απροσεξίας ήταν αρκετή για να κλαπεί μια ακριβή φωτογραφική μηχανή, αλλά με κινηματογραφικού τύπου αναζητήσεις στον υπόκοσμο της Arusha, διαπραγματεύσεις και καταβολή λύτρων η μηχανή επέστρεψε στον (πολύ ευτυχέστερο πλέον) αρχικό της ιδιοκτήτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Η αποστολή συνεχίζει την διαδρομή της χωρίς προβλήματα και σύντομα θα βρίσκεται στην Ν. Αφρική.
Οι φίλες και φίλοι της Green Project ας συγχωρήσουν την καθυστέρηση στην ενημέρωση μέσω των ιστολογίων, αλλά η καθημερινή και συνεχής μετακίνηση και η ποιότητα των τηλεπικοινωνιών δεν διευκολύνουν την τακτική ανάρτηση ενημερώσεων και φωτογραφιών.

Με την ολοκλήρωση της αποστολής και την επιστροφή της ομάδας θα εμπλουτίσουμε και τον χώρο green-project.org με φωτογραφίες και πληροφορίες. Φυσικά και θα υπάρξει ενημέρωση για την σχετική εκδήλωση παρουσίασης του οδοιπορικού.

Από την Addis Abeba στο Nairobi

Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr
http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231057017


Από την Addis Abeba στο Nairobi



Οδηγώντας νότια από την Αντίς Αμπέμπα περάσαμε από τρεις λίμνες που κάνουν το τοπίο μαγευτικό. Επιπλέον, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τους γύρω κατοίκους αλλά και για πολλά ζώα που κατοικούν στην περιοχή. Υπάρχει ακόμα πυκνή βλάστηση, και έκαναν την εμφάνιση τους δέντρα ακακιών με τις επίπεδες κορυφές τους, εικόνες που θυμίζουν πιο πολύ Αφρική. Μέχρι τα μέσα της διαδρομής προς τα σύνορα με Κένυα, υπάρχουν πολλές φυτείες καφέ (και έχουμε να πούμε πως δικαιωματικά η Αιθιοπία έχει τόσο καλή φήμη για τον καφέ της) και μπανανιές, μερικές των οποίων μάθαμε πως είναι ‘ψεύτικές’, δηλαδή δεν παράγουν μπανάνες, αλλά οι ντόπιοι ξύνουν τα φύλλα τους και βάζουν την σκόνη σε φαγητά για να πάρουν την γεύση της μπανάνας. Είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε και Έλληνα δεύτερης γενιάς στο οικολογικό lodge του, όπου και διανυκτερεύσαμε.

Κατεβαίνοντας σιγά-σιγά σε υψόμετρο, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάλι και φτάνει το πρωί τους 30 βαθμούς. Όσο πιο νότια κατεβαίνουμε, τόσο πιο πολύ γινόμαστε το επίκεντρο προσοχής των παιδιών του κάθε χωριού. Και είναι ΠΟΛΛΑ τα παιδιά σε κάθε χωριό! Συνήθως φωνάζουν “farangi”, δηλαδή ξένοι, ξεσηκώνοντας έτσι και όποιο άλλο παιδί δεν έχει παρατηρήσει την άφιξη μας.




Με τις πλέον ανεβασμένες θερμοκρασίες, η Νότια Αιθιοπία είναι από τα πιο ξηρές περιοχές της χώρας. Κοκκινόχωμα και θάμνοι είναι η κύρια εικόνα, με κάποια σποραδικά δέντρα. Πολλές τερμιτοφωλιές, που φτάνουν τα 2 μέτρα ύψος! Η όψη (αλλά και η συμπεριφορά) των κατοίκων δίνει μια πιο άγρια εντύπωση. Με την άφιξη μας στο Moyale, την συνοριακή πόλη με την Κένυα, φάγαμε και την τελευταία μας παραδοσιακή ingera (ένα ιδιαίτερο είδος κρέπας με κρέας και λαχανικά).


Με την βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας της Αιθιοπίας και του Αστυνομικού τμήματος του Moyale, το πέρασμα μας στα σύνορα Αιθιοπίας-Κένυας έγινε με τάχιστους ρυθμούς και χωρίς δυσκολίες. Τα 500χλμ από το Moyale στο Isiolo, θεωρούνται από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα όλης της διαδρομής μας, και μάλιστα, για την προστασία μας, ο Επικεφαλής Επίτροπος του Τμήματος Ασφαλείας του Moyale μας παραχώρησε έναν οπλισμένο αστυνομικό να μας συνοδεύσει σε αυτό το τμήμα της διαδρομής!




Μετατοπιζόμαστε στην αριστερή λωρίδα του δρόμου (‘κουσούρι’ της Κένυας από την Αγγλική αποικιοκρατία), και μετά από 100χλμ χωματόδρομου (που όλοι είχαμε μια ελπίδα να ήταν το ‘δύσκολο’ κομμάτι), αρχίζει μια οδοιπορική Οδύσσεια! Η τοπογραφία είναι τελείως επίπεδη, άγονη, και γεμάτη μαύρες ηφαιστειακές πέτρες (η τοπική ονομασία της περιοχής είναι «Το δάσος των πετρωμάτων») . Με μέσο όρο ταχύτητας τα 20χλμ/ώρα, περάσαμε τις επόμενες 8 ώρες αναπηδώντας στο έλεος του δρόμου. Τοπίο πολύ αφιλόξενο και μοναχικό, με τα μόνα ίχνη ζωής τις περιστασιακές αντιλόπες και τα άγρια πουλιά. Μετά από 250χμ., και μια αλλαγή σε σκασμένο λάστιχο, φτάσαμε στο Marsabit, ένα χωριό όχι πολύ διαφορετικό από συνοριακή πόλη, καθώς είναι αποκλεισμένο τουλάχιστον 200χμ μακριά από οτιδήποτε άλλο, για την διανυκτέρευση μας.



Με την ενέργεια της καινούργια ημέρας, ξεκινήσαμε το δεύτερο κομμάτι της ‘δύσκολης’ διαδρομής, Marsabit-Isiolo. Το τοπίο αλλάζει ξανά, γίνεται χώμα και θάμνοι, αλλά η διαδρομή παραμένει πολύ δύσβατη, προκαλώντας άλλο ένα σκασμένο λάστιχο και 3 χαλασμένα αμορτισέρ. Περνάμε χωριά που κατοικούν Samburu (φυλές συγγενικές των Maasai), και μας εκθαμβώνουν τα φανταχτερά χρώματα των φορεσιών τους. Σειρές από χρωματιστές χάντρες στους λαιμούς τους, οι γυναίκες γυμνόστηθες και οι άντρες με λόγχες στο χέρι. Η θερμοκρασία είναι πια 35C και τα αυτοκίνητα (και εμείς) έχουν γεμίσει και στις πιο κρυφές πτυχές τους σκόνη. Μετά από 10 ώρες οδήγημα, φτάνουμε στο Isiolo και είμαστε πια όλοι εξαντλημένοι.



Η όψη της ασφάλτου που οδηγεί στο Nairobi είναι λύτρωση. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα βράδυ και παραδιδόμαστε στην συσσωρευμένη κούραση!

ΥΓ: Η αποστολή έχει ήδη διασχίσει τις Τανζανία, Μαλάουι και Ζάμπια. Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα απαιτητική και κουραστική αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα.

Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr
(http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231054798)

Addis Ababa, 6 Αυγούστου 2010

Το Χαρτούμ είναι μια μεγαλούπολη. Με 7,5 εκατ. κάτοικους, με πολυτελή πολυώροφα κτίρια, με προάστια πνιγμένα στην αναρχία της δόμησης. Και πνιγμένο στην κίνηση. Την μέρα βέβαια. Τα βράδια, όπως και όπου βρεθήκαμε στο Σουδάν, επικρατεί απόλυτη σχεδόν ησυχία. Μόλις βγεις από τους κεντρικούς δρόμους επικρατεί το χώμα και η σκόνη. Και στο κέντρο της πόλης συναντιούνται οι δύο Νείλοι, ο μπλε που έρχεται από τα βουνά της Αιθιοπίας και ο άσπρος που έρχεται από τα νότια και την λίμνη Βικτόρια.

Ο Νείλος. Τον ακολουθήσαμε από τις εκβολές του στα μεσογειακά παράλια της Αλεξάνδρειας, τον συναντήσαμε στο Κάιρο να κυριαρχεί στην πόλη, τον απολαύσαμε από την Qena της Αιγύπτου μέχρι το Λούξορ και το Ασουάν να πρασινίζει και να δίνει ζωή στην έρημο της Σαχάρας, τον χαρήκαμε περνώντας με το καραβάκι την τεχνητή λίμνη Νάσσερ προς το Σουδάν, τον ακολουθήσαμε στην έρημο της Νουβίας, ξανά να την πρασινίζει και να δίνει ζωή, είδαμε το άλλο μεγάλο φράγμα του στην Merowe να πλημμυρίζει περιοχές και να παράγει το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει το Σουδάν, και να τώρα μπροστά στο μεγάλο σταυροδρόμι του στο Χαρτούμ.

Η δικιά μας πορεία ήταν προς τα ανατολικά. Προς την Αιθιοπία, ακολουθώντας τον μπλε Νείλο. Μπλε κατ΄ ευφημισμό αυτή την εποχή αφού έχει ξεκινήσει η περίοδος των βροχών στις τροπικές περιοχές και τα νερά του ποταμού είναι καφέ από τις λάσπες που κατεβάζει.

Το τοπίο της ερήμου είχε ήδη αρχίζει να αλλάζει πλησιάζοντας στο Χαρτούμ από τον βορρά. Κάποια στοιχειώδης βλάστηση σπάει την μονοτονία του αμμώδους τοπίου. Μετά το Χαρτούμ το τοπίο αρχίζει και πρασινίζει. Η γη είναι πια καλλιεργήσιμη σε μεγάλη έκταση. Και η θερμοκρασία πιο υποφερτή. Μετά τους 45 έως 47 βαθμούς που ζήσαμε στην έρημο της Νουβίας οι θερμοκρασίες στους 36 βαθμούς (και ακόμα πιο κάτω) που είχαμε μετά το Χαρτούμ ήταν για όλους μας μια τονωτική δροσιά.


Όσο πλησιάζαμε την Αιθιοπία όλο και περισσότερο πρασίνιζε το τοπίο. Το θερμόμετρο έδειχνε πλέον γύρω στους 25 βαθμούς, οι πρώτες σταγόνες βροχής έκαναν την διαδρομή με τα αυτοκίνητα πιο ευχάριστη.

Κοντά στην πόλη Γκενταρέφ (Al Qadariff) του Σουδάν αρχίσαμε πλέον να βλέπουμε τις εικόνες που περιμέναμε από την Αφρική. Τα χωριά και ολόκληρη η πόλη κατασκευασμένα από χορτοκαλύβες, το τοπίο καταπράσινο, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις ατέλειωτες, όσο μπορεί να φτάσει το μάτι σου. Μια ελαφριά συνεχής ανηφόρα όλος ο δρόμος μας έφερε στα σύνορα με την Αιθιοπία σε υψόμετρο περίπου 800μ. στην πόλη Gallabat (Σουδάν) / Μετέμα (Αιθιοπία).


Τα σύνορα των δύο χωρών ορίζονται από ένα μικρό γεφυράκι 20 περίπου μέτρων πάνω από ένα ρέμα. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων ένας συνωστισμός φορτηγών αυτοκινήτων και κόσμος πάει και έρχεται. Περνώντας το γεφυράκι, αλλάζει και ο κόσμος. Η πλευρά της Αιθιοπίας και για 2 περίπου χλμ. κατά μήκος του δρόμου είναι γεμάτη με παραπήγματα που πουλάνε του κόσμου τα πράγματα, κυρίως όμως αλκοόλ (που δεν υπάρχει στο Σουδάν). Πολλοί οδηγοί των φορτηγών βρίσκουν την ευκαιρία, όσο περιμένουν, να περάσουν στην Αιθιοπία και να πιουν κανένα (ή και παραπάνω) ποτηράκι. Γίναμε μάλιστα μάρτυρες περιστατικού όπου ένας οδηγός διπλής νταλίκας, εμφανώς στουπί στο μεθύσι, προσπάθησε να οδηγήσει το όχημά του μέσα στον συνωστισμό, παρασύροντας άλλα δύο οχήματα.

Στα σύνορα, μετά και από τις ενέργειες των στελεχών της ελληνικής πρεσβείας στο Χαρτούμ, εξυπηρετηθήκαμε αρκετά γρήγορα. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι εργαστήκανε μέσα στο σκοτάδι (χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα…) για να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διατυπώσεις εισόδου των αυτοκινήτων και ελέγχου των διαβατηρίων μας.

Περνώντας στην Αιθιοπία αρχίζουν και τα βουνά. Πρώτος μας προορισμός ήταν η λίμνη Τάνα, πηγή του μπλε Νείλου. Η διαδρομή μέχρι εκεί συνεχώς ανηφορική, μας έφερε σε υψόμετρο 1900μ. Κατά την διαδρομή περάσαμε μέσα από πλήθος χωριών. Κοπάδια από αγελάδες πολλές (μα πάρα πολλές) φορές μας ανέκοψαν την πορεία.
Και η φύση καταπράσινη! Έχοντας τις εικόνες της ερήμου των προηγούμενων δύο εβδομάδων η αντίθεση ήταν εντυπωσιακή.

Α, ναι και οι κάτοικοι. Φιλικοί, μας χαιρετούσαν παντού όπου περνάγαμε. Και τα παιδιά! Αυτά κι αν μας κάνανε χαρές και χαιρετούρες. Βλέπαν τα αυτοκίνητά μας από μακριά να έρχονται και τρέχανε να βρεθούνε στην άκρη του δρόμου να μας χαιρετήσουν. Και να μας ζητήσουν πράγματα. Χρήματα, καραμέλες, στυλό, μολύβια, ρούχα, φάρμακα. Όπου και να σταματούσαμε, ακόμη και έξω από χωριά, ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζονταν χωρικοί και παιδιά, να μας πλησιάσουν, να μας χαιρετήσουν, να μας ζητήσουν πράγματα.

Και η γη τους εύφορη. Καταπράσινη και καλλιεργήσιμη. Με στοιχειώδη μέσα όμως. Είδαμε ζευγάδες να οργώνουνε την γη, πουθενά δεν συναντήσαμε κάποιο τρακτέρ.

Το Bahir Dar είναι η μεγάλη πόλη στα νότια της λίμνης Τάνα. Σε υψόμετρο 1800μ είναι ο μεγάλος ταμιευτήρας νερού που τροφοδοτεί το 85% των νερών του Νείλου. Λίγο έξω από την πόλη είναι και οι εντυπωσιακοί καταρράκτες του μπλε Νείλου. Και από εκεί μέχρι την Αντίς Αμπέμπα, ο δρόμος ακολουθεί τα βουνά για 500 χλμ. και σε υψόμετρα που φτάνουν και τα 3.200 μ. !!! Εκεί συναντήσαμε ακόμη και έλατα. Και παντού χωριά, και συνεχώς κοπάδια από αγελάδες στην μέση του δρόμου, και διαρκώς κάτοικοι και παιδιά να μας χαιρετούν ή να μας κυκλώνουν σε κάθε στάση μας. Και οι θερμοκρασίες πλέον χαμηλές, κάτω από του 20 βαθμούς.


Στην Αντίς Αμπέμπα φτάσαμε νύχτα. Αδειανή η πόλη, δεν έχει κίνηση την νύχτα. Χτισμένη σε υψόμετρο 2800μ όλο υγρασία από την συνεχή βροχή. Εκεί συναντήσαμε και νέους συνοδοιπόρους μας που μόλις είχαν φτάσει από την Ελλάδα και αποχαιρετήσαμε άλλους. Είχαμε και αξιόλογες συναντήσεις με φορείς των Ηνωμένων Εθνών και τοπικούς παράγοντες και, όπως και σε προηγούμενες πόλεις κατά το οδοιπορικό μας, είχαμε την τιμή να φιλοξενηθούμε σε ένα υπέροχο δείπνο από την τοπική ελληνική κοινότητα. Τους ευχαριστούμε θερμά , όπως και τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αιθιοπία και το προσωπικό της πρεσβείας για την βοήθεια που μας πρόσφεραν.

Τι μας εντυπωσίασε σε αυτό το μέρος της διαδρομής;
Κατά κοινή ομολογία η ορεινή φύση και το πράσινο αυτής της περιοχής της Αιθιοπίας.
Η αλλαγή του τοπίου.
Ο κόσμος και προ πάντων τα παιδιά.
Οι χωρικοί και ο στοιχειώδης τρόπος που καλλιεργούν την γη τους.
Τα αμέτρητα κοπάδια στην μέση του δρόμου.
Οι παγωμένες μπυρίτσες που είχαμε ονειρευτεί (και δεν είχαμε βρει) στην καυτή έρημο του Σουδάν.

Και όπως λέγαμε και σε προηγούμενο σημείωμα, αποτυπώσαμε και θέματα σχετικά με το αντικείμενο του οδοιπορικού μας. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα, μετά το τέλος του οδοιπορικού.

Το ταξίδι μας συνεχίζεται. Προς τις νότιες περιοχές της Αιθιοπίας και μετά στην Κένυα, την Τανζανία, το Μαλάουι, την Ζάμπια, την Μποτσουάνα, την Ν. Αφρική.
Και είναι συναρπαστικό.

ΑΙΘΙΟΠΙΑ: Στον δρόμο προς την Αντίς Αμπέμπα

Κατά την επίσκεψή μας στους καταρράκτες του μπλε Νείλου, υποκύψαμε στο επιχειρηματικό δαιμόνιο κάποιων πιτσιρικάδων που έναντι αμοιβής ανέλαβαν να απελευθερώσουν τα αυτοκίνητά μας από τις λάσπες.


Καλλιέργειες ρυζιού στα υψίπεδα της Αιθιοπίας.


Πολλά τα κοπάδια από αγελάδες στην μέση του δρόμου που έπρεπε να αποφύγουμε οδηγώντας.


Τα όρνεα που περίμεναν δεν ήταν κάποιος κακός οιωνός για εμάς. Εμείς μάλλον τους χαλάσαμε το γεύμα ενός νεκρού ζώου στην άκρη του δρόμου.


Με την συνεχή βροχή, η λάσπη στο συνοριακό φυλάκιο ήταν αφόρητη. Τα παπούτσια μας βαρύναν κατά τουλάχιστον 1 κιλό το καθένα από την λάσπη που κολλούσε.

ΣΟΥΔΑΝ: Μερικές φωτογραφίες ακόμα

Πλησιάζοντας προς την Αιθιοπία ο καιρός γίνεται βροχερός, το τοπίο πρασινίζει (και οι φωτογραφικές δυνατότητες του κινητού τηλεφώνου πάσχουν με τον χαμηλό φωτισμό....)



Ο μπλε Νείλος. Λόγω των βροχών (και της διάβρωσης του εδάφους) στις ανατολικές περιοχές της Αιθιοπίας τα νερά του είναι καφέ από την λάσπη.



Για την άντληση νερού από πηγάδια στην έρημο, χρησιμοποιείται και η αιολική ενέργεια.



Το υδροηλεκτρικό φράγμα της Merowe στον Νείλο. Το μεγαλύτερο της Αφρικής. Έχει δυναμικότητα 1250 MW και η παραγωγή του καλύπτει το 80% περίπου των ενεργειακών αναγκών σε ηλεκτρισμό της χώρας.



Το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας στο Σουδάν καλύπτει όλη την επικράτεια με άψογη ποιότητα. Πολλοί σταθμοί κεραιών στην περιφέρεια χρησιμοποιούν φωτοβολταϊκές μονάδες.



Ο φαραωνικός ναός του Soleb στις δυτικές όχθες του Νείλου.



Ιδιαίτερα καλοί οι δρόμοι σε ολόκληρο το Σουδάν. Ειδικά στις βόρειες περιοχές οι δρόμοι ολοκληρώθηκαν φέτος.



Η άφιξη των αυτοκινήτων στην Wadi Halfa έγινε νύχτα.

Τρίτη 3 Αυγούστου 2010

Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr (http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231054252)


Ολοκληρώσαμε το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μας. Χωρίς προβλήματα φτάσαμε στο Χαρτούμ

Ξεκινήσαμε στην Αθήνα, την Τετάρτη 14 Ιουλίου. Όχι όλη η Ομάδα, 4 από εμάς είχαν αναλάβει να μεταφέρουν τα αυτοκίνητα μέχρι την Αλεξάνδρεια. Μπήκαμε λοιπόν στο πλοίο της Blue Star, κατέβηκαν και οι φίλες και φίλοι (συνοδοιπόροι με κάθε τρόπο) να αποχαιρετήσουν και το ξημέρωμα της 15ης Ιουλίου φτάσαμε στην Κω.

Στην Κω προφτάσαμε και μια βουτιά στην θάλασσα, το απογευματάκι φορτώσαμε τα αυτοκίνητα στο βαποράκι που κάνει το δρομολόγιο προς το Bodrum (Αλικαρνασσό). Ένας ευγενέστατος και εξυπηρετικός τελωνειακός υπάλληλος μας υπέδειξε την διαδρομή για τον προορισμό μας (σε ευχαριστούμε Εβρέν) και έτσι κινηθήκαμε προς τα δυτικά.

Πρώτη διανυκτέρευση σε πανδοχείο της Εθνικής Οδού πριν από την Mugla. Στην συνέχεια μια μεγάλη πορεία (900 χλμ σε μια μέρα) μέχρι την Μερσίνη. Πανέμορφη διαδρομή, και αλλαγές του φυσικού περιβάλλοντος. Μας εντυπωσίασε η πόλη Konya (Ικόνειο) και το ατέλειωτο (200χλμ.) οροπέδιό της. Μας εντυπωσίασαν οι άνθρωποι (οι λίγοι δηλαδή που συναντούσαμε στα βενζινάδικα) που πάντα μας πλησίαζαν, περιεργάζονταν τα αυτοκίνητα και τους χάρτες με την διαδρομή, μας προσφέραν τσάι και μας εύχονταν καλή συνέχεια.
Η τρίτη και τελευταία μέρα της διαδρομής στην Τουρκία μας οδήγησε έξω από το Iskenderum (Αλεξανδρέττα) και την Antakya (Αντιόχεια) κοντά στα σύνορα με την Συρία.

Στην Συρία περάσαμε, μετά από τις τελωνειακές διατυπώσεις, βραδάκι. Πολύ σύντομα είχαμε την χαρά να απολαύσουμε την συριακή φιλοξενία. Χάνοντας κάπου τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε βρεθήκαμε, νύχτα πια, σε κάποιο χωριό που δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε στους χάρτες μας. Σχεδόν αμέσως μαζεύτηκε η απαραίτητη “μαρίδα”, να περιεργαστεί τα αυτοκίνητα. Διστακτικά και εξ αποστάσεως στην αρχή, σύντομα όμως με το θάρρος της περιέργειας να δει μέσα από τα παράθυρα, να χαζέψει τους χάρτες, υποθέτω να κοιτάξει και στο κοντέρ “πόσα πιάνει”. Από κοντά και οι ενήλικες, με τον γηραιότερο να διατάσσει τα παιδιά να μην πειράξουν τίποτε και να μας προσκαλεί στο σπίτι του για τσάι. Η συνεννόηση βέβαια στην διεθνή της νοηματικής, οι γνώσεις μας των αγγλικών δεν είχαν καμία χρησιμότητα την συγκεκριμένη στιγμή. Εμφανίστηκε και κάποιος μοτοσικλετιστής που τουλάχιστον ήξερε κάποια αγγλικά (“ουάν χάντρεντ μήτερς, λεφτ, τού κιλόμετερς, ράιτ”) και κάπως μας εξήγησε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε μέχρι που είπαμε μεταξύ μας την μαγική φράση “Εντάξει παιδιά, πάμε;” για να ακούσουμε τον αγγλομαθή (λέμε τώρα) συνομιλητή μας να μας ρωτάει σε άψογα ελληνικά “έλληνες είστε ρε;”. Στον κόσμο που ήταν γύρω μας είχε και άλλον έναν ελληνομαθή, όπως και πολλούς ακόμα που συναντήσαμε κατά το σύντομο πέρασμά μας από την Συρία. Λέμε να ξαναπάμε, για τουρισμό κάποια στιγμή. Και η Λατάκεια μας άρεσε, όπου και διανυκτερεύσαμε, και η διαδρομή προς την Ταρτούς όπου και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την Αλεξάνδρεια.

Το φέρρυ άψογο. Ολοκαίνουργιο, μόλις 3 μήνες σε λειτουργία. Κάνει την διαδρομή Βενετία - Ταρτούς - Αλεξάνδρεια - Βενετία. Από τον ερχόμενο Ιανουάριο θα μπει λέει και το αδελφάκι του στην γραμμή για το αντίστροφο δρομολόγιο. Η ιδιοκτησία και το πλήρωμα ιταλικά, το ίδιο και η κουζίνα του.

Δευτέρα 19 Ιουλίου το απόγευμα, μετά από 5 μέρες ταξίδι φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτοι από τους συνταξιδιώτες μας ήταν ήδη εκεί και μας περιμένανε (οι άλλοι ήρθανε την ίδια νύχτα). Οι ατέλειωτες τελωνειακές διατυπώσεις και έλεγχοι των αυτοκινήτων απαιτήσανε ένα ολόκληρο απόγευμα (και μια ακόμα μέρα). Βγαίνοντας από το λιμάνι (με συνοδεία της τουριστικής αστυνομίας) απολαύσαμε τον φημισμένο αιγυπτιακό τρόπο οδήγησης. Τελικά δεν είναι δύσκολο. Η μόνη ικανότητα που απαιτείται είναι να μπορείς να οδηγείς με το ένα χέρι στο τιμόνι και στην αλλαγή των ταχυτήτων, να έχεις μόνιμα το ένα πόδι στο γκάζι και το άλλο στο φρένο με διαρκείς εναλλαγές, τα μάτια σου να βλέπουν στα σκοτεινά (αφού τα φώτα του αυτοκινήτου δεν έχουν κανέναν λόγο να είναι αναμμένα την νύχτα), να προσέχεις τα άλλα αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω σου από παντού. Το χέρι που περισσεύει είναι απαραίτητο για τον διαρκή χειρισμό του κλάξον. Απλά πράγματα δηλαδή.

Στην Αλεξάνδρεια μείναμε δυο μέρες. Η μια όπως είπαμε εξαντλήθηκε στις τελωνειακές διατυπώσεις, η υπόλοιπη ομάδα είχε την ευκαιρία για λίγο τουρισμό.
Την δεύτερη μέρα είχαμε πρόγραμμα επισκέψεων. Στην ομογένεια. Επισκεφθήκαμε την ελληνική συνοικία, το σχολείο, το προξενείο, ένα οίκο ευγηρίας για Έλληνες και ευχαριστούμε όσους μας υποδέχθηκαν για την φιλοξενία.

Στο Κάιρο φτάσαμε την Πέμπτη το πρωί, φεύγοντας από την Αλεξάνδρεια πριν ακόμα ξημερώσει. Έξω από τις πυραμίδες συναντήσαμε (χωρίς να το έχουμε συνεννοηθεί!) και τους τελευταίους συνταξιδιώτες μας. Ο πρέσβης της Ελλάδας μας πρόσφερε κατ’ αρχήν την ασφάλεια φύλαξης των αυτοκινήτων μας έξω από την πρεσβευτική κατοικία και μαζί με την σύζυγό του και τον πρόξενο μας ετοίμασαν μια υπέροχη υποδοχή. Τους ευχαριστούμε πολύ όλους για την υποδοχή και για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μας έδωσαν σχετικά με την διαδρομή μας.

Επίσης ευχαριστούμε από καρδιάς μας τον Ελληνικό Σύλλογο Καΐρου για την υπέροχη βραδιά που μας ετοίμασαν στο ελληνικό κέντρο και για όλη την φιλοξενία τους (μέχρι και το ταξί για το ξενοδοχείο μας προσέφεραν οι άνθρωποι!). Είναι καταπληκτικοί, να’ σαι καλά Αντώνη και εσύ Αλέξανδρε.

Μετά το Κάιρο ξεκίνησε και η ζέστη. Κινηθήκαμε προς το Σουέζ και κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας (τι όμορφο γαλάζιο…) μέχρι το φημισμένο θέρετρο της Χουργκάντα. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και το αιολικό πάρκο της Ζαφαρένα, ένα από τα μεγαλύτερα στην Αφρική.
Κάπου εκεί είδαμε και για τελευταία φορά στην διαδρομή μας θάλασσα. Ο δρόμος μας συνεχίστηκε δυτικά, μέσα βουνά και έρημο με θερμοκρασίες περίπου στους 44 βαθμούς μέχρι που μετά από 3 ώρες πορείας βρεθήκαμε στην πόλη Qena και στις καταπράσινες (και δροσερές) ακτές του Νείλου. Διανυκτέρευση στο Λούξορ, και συνέχεια προς το Ασουάν, τελευταίο μας σταθμό στην Αίγυπτο.

Από το Ασουάν επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοιάριο (η χειρότερη ταξιδιωτική μας εμπειρία μέχρι τώρα) και διασχίσαμε σε 17 ώρες την (τεχνητή) λίμνη Νάσσερ για να φτάσουμε στην Wadi Halfa του Σουδάν. Όταν λέμε “επιβιβαστήκαμε” εννοούμε τους επιβάτες. Τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν σε μια σχεδία η οποία χρειάστηκε άλλες 30 περίπου ώρες για να φτάσει. Έτσι απολαύσαμε την Wadi Halfa του Σουδάν για δύο σχεδόν μέρες, και εγκλιματιστήκαμε στις θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών.
Από την Wadi Halfa κινηθήκαμε νότια μέσα από την έρημο της Νουβίας και παράλληλα σχεδόν προς τον Νείλο. Επισκεφθήκαμε χωριά, είδαμε αξιοθέατα και διανυκτερεύσαμε στην πόλη Ντόγκολα. Στην διαδρομή μας είδαμε και τα θερμόμετρα των αυτοκινήτων να γράφουν 47 βαθμούς.
Συνεχίσαμε προς την πόλη Merowe όπου και επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα της Αφρικής και καταλήξαμε αργά το βράδυ στο Χαρτούμ.

Στο Χαρτούμ είχαμε για άλλη μια φορά την χαρά να φιλοξενηθούμε στον Ελληνικό Αθλητικό Σύλλογο (ΕΑΣ) από την τοπική κοινότητα και το προσωπικό της ελληνικής πρεσβείας. Νικόλα, Δημήτρη, Γιώργο, Tijani, Γιώργο, Ασράφ είστε καταπληκτικοί, ευχαριστούμε πολύ για όλα!!

Έτσι λοιπόν. Χαρτούμ. Το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Περίπου 4500 χλμ εκ των οποίων τα 1600 χλμ σε Τουρκία και Συρία. Η πρώτη αλλαγή πληρωμάτων. Βρήκαμε νέους συνοδοιπόρους, αποχαιρετήσαμε κάποιους που ήδη έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Η αποστολή έχει μπροστά της άλλα 9.500 χλμ. Συνεχίζουμε μέσα από το Σουδάν, για να περάσουμε στην Αιθιοπία και μετά Κένυα, Τανζανία, Μαλάουι, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ν. Αφρική. Από εδώ και πέρα τελειώσαμε και με την ζέστη. Μας περιμένουν η δροσιά και οι βροχές των τροπικών περιοχών.

Οι εντυπώσεις μέχρι τώρα ατέλειωτες. Οι φωτογραφικές μηχανές έχουν ανάψει (είναι και η ζέστη βλέπετε) και είναι άξιο απορίας το πότε θα διεκπεραιωθεί η διαχείριση του φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.

Τι μας εντυπωσίασε μέχρι τώρα;
Κατά κοινή ομολογία η πορεία μας για 120 χλμ μέσα από μια αμμοθύελλα στο Σουδάν.
Η αλλαγή της φύσης από την έρημο στο καταπράσινο μόλις πλησιάζεις τον Νείλο.
Οι άνθρωποι παντού. Μας χαιρετάνε στον δρόμο, μας υποδέχονται με χαρά, μας ρωτάνε από που είμαστε.
Τα παιδιά. Όπου σταματήσουμε μαζεύονται γύρω από τα αυτοκίνητα και χαζεύουνε. Και όταν μας βλέπουν στον δρόμο μας χαιρετάνε.
Ο καμηλιέρης που κάνει το ταξίδι των 40 ημερών από το δυτικό Σουδάν μέχρι την Αίγυπτο για να πουλήσει τις καμήλες του. Η χαρά που έκανε όταν του χαρίσαμε ένα φως που φορτίζει με φωτοβολταϊκό στοιχείο.
Οι χρυσοθήρες της Ερήμου στο βόρειο Σουδάν. Με έναν ανιχνευτή στο χέρι μέσα σε θερμοκρασίες 47 βαθμών περπατάνε στην έρημο ψάχνοντας την τύχη τους.
Οι γέροι που σε πλησιάζουν και σου ζητάνε φάρμακα.
Η μεγαλοπρέπεια του κεντρικού Καΐρου και η περασμένη αρχοντιά της Αλεξάνδρειας.
Η ομορφιά του Λούξορ.
Η βόλτα στον Νείλο με καραβάκι στο Ασουάν.
Τα αμέτρητα γαϊδουράκια (άσπρα τα περισσότερα) στον Άνω Νείλο και στην Νουβία.
Οι χρωματιστές εξώπορτες και τα όμορφα σχέδιά τους στα χωριά της Νουβίας.
Το πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα καυτό τσάι παρότι η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνάει τους 45 βαθμούς.
Το ότι μπορείς να καταναλώσεις 10 λίτρα νερό σε μια μέρα και ακόμα να διψάς
...και πολλά άλλα ακόμη.

Φυσικά και είδαμε θέματα σχετικά με το αντικείμενο της αποστολής μας. Και φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις και υδροηλεκτρικές και αιολικές και παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Και συναντήσεις με τοπικούς φορείς είχαμε. Και ακούσαμε και καταγράψαμε ενδιαφέροντα πράγματα και απόψεις. Και υλικό συλλέξαμε. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα μετά το οδοιπορικό.


Το επόμενο ραντεβού μας σε λίγες μέρες, από την Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας.

Σάββατο 31 Ιουλίου 2010

Φτάσαμε στο Χαρτούμ!

Ο δρόμος μας από την Wadi Halfa μέχρι εδώ κατά μήκος του Νείλου αλλά και μέσα από τις ερήμους του Σουδάν ιδιαίτερα ενδιαφέρων.

Είχε και τα απρόοπτά του. Κοπάδι από καμήλες, πορεία για 120 χλμ μέσα σε ισχυρή αμμοθύελλα, πυραμίδες φαραωνικές (δεν έχει μόνον στην Αίγυπτο) ευγενικούς και φιλόξενους Σουδανούς με αμείωτο ενδιαφέρον για την διαδρομή μας και τα αυτοκίνητά μας.

Το ταξίδι συνεχίζεται.....

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Συγχωρείστε μας που δεν μπορούμε να ενημερώνουμε καθημερινά το ιστολόγιο.
Δεν είμαστε πάντα σε μέρος που έχει επάρκεια δικτύου. Θα γράφουμε όμως νέα μας και θα αναρτούμε φωτογραφίες όποτε μπορούμε.

Τρίτη 27 Ιουλίου 2010

Είμαστε στο Σουδάν!!!
Την Αίγυπτο (που άρεσε σε όλους μας) την αφήσαμε από το Ασουάν, με το μεγάλο υδροηλεκτρικό φράγμα.
Ταξιδέψαμε με βαπόρι (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων) και φτάσαμε στην WadiHalfa του Σουδάν.
Το ταξίδι συνεχίζεται.

Μερικές φωτογραφίες από το αιολικό πάρκο στην Zafarana της Αιγύπτου, τον Νείλο με τις φημισμένες του φελούκες, το πλοιάριο που συνδέει Aswan με την Wadi Halfa και την φόρτωση των αυτοκινήτων στην σχεδία που τα μεταφέρει στο Σουδάν.

Πέμπτη, 22 Ιουλίου 2010

Αποχαιρετισμός στην Αλεξάνδρεια.
Η φιλοξενία στο Κάιρο εκπληκτική! Δεν έχουμε λόγια να ευχαριστήσουμε όλους όσους μας υποδέχτηκαν.

Τετάρτη 21 Ιουλίου

Άλλη μια μέρα στην Αλεξάνδρεια.
Αύριο θα είμαστε στο Κάιρο.

Δευτέρα 19 Ιουλίου

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια.
Έρχεται και η υπόλοιπη αποστολή και το ταξίδι ξεκινάει.
Η φωτό κοντά στα σύνορα Τουρκίας - Συρίας.

Παρασκευή 16 Ιουλίου 2010

Πολλά τα χιλιόμετρα σήμερα. 900 συνολικά σε μια μέρα. Φτάσαμε όμως στην Μερσίνη αργά το βράδυ.

Πέμπτη 15 Ιουλίου 2010

Στο πέρασμα από την Κω για την Τουρκία.