Η αποστολή συνεχίζει την διαδρομή της χωρίς προβλήματα και σύντομα θα βρίσκεται στην Ν. Αφρική.
Οι φίλες και φίλοι της Green Project ας συγχωρήσουν την καθυστέρηση στην ενημέρωση μέσω των ιστολογίων, αλλά η καθημερινή και συνεχής μετακίνηση και η ποιότητα των τηλεπικοινωνιών δεν διευκολύνουν την τακτική ανάρτηση ενημερώσεων και φωτογραφιών.
Με την ολοκλήρωση της αποστολής και την επιστροφή της ομάδας θα εμπλουτίσουμε και τον χώρο green-project.org με φωτογραφίες και πληροφορίες. Φυσικά και θα υπάρξει ενημέρωση για την σχετική εκδήλωση παρουσίασης του οδοιπορικού.
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
Από την Addis Abeba στο Nairobi
Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr
http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231057017
Από την Addis Abeba στο Nairobi
Οδηγώντας νότια από την Αντίς Αμπέμπα περάσαμε από τρεις λίμνες που κάνουν το τοπίο μαγευτικό. Επιπλέον, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τους γύρω κατοίκους αλλά και για πολλά ζώα που κατοικούν στην περιοχή. Υπάρχει ακόμα πυκνή βλάστηση, και έκαναν την εμφάνιση τους δέντρα ακακιών με τις επίπεδες κορυφές τους, εικόνες που θυμίζουν πιο πολύ Αφρική. Μέχρι τα μέσα της διαδρομής προς τα σύνορα με Κένυα, υπάρχουν πολλές φυτείες καφέ (και έχουμε να πούμε πως δικαιωματικά η Αιθιοπία έχει τόσο καλή φήμη για τον καφέ της) και μπανανιές, μερικές των οποίων μάθαμε πως είναι ‘ψεύτικές’, δηλαδή δεν παράγουν μπανάνες, αλλά οι ντόπιοι ξύνουν τα φύλλα τους και βάζουν την σκόνη σε φαγητά για να πάρουν την γεύση της μπανάνας. Είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε και Έλληνα δεύτερης γενιάς στο οικολογικό lodge του, όπου και διανυκτερεύσαμε.
Κατεβαίνοντας σιγά-σιγά σε υψόμετρο, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάλι και φτάνει το πρωί τους 30 βαθμούς. Όσο πιο νότια κατεβαίνουμε, τόσο πιο πολύ γινόμαστε το επίκεντρο προσοχής των παιδιών του κάθε χωριού. Και είναι ΠΟΛΛΑ τα παιδιά σε κάθε χωριό! Συνήθως φωνάζουν “farangi”, δηλαδή ξένοι, ξεσηκώνοντας έτσι και όποιο άλλο παιδί δεν έχει παρατηρήσει την άφιξη μας.
Με τις πλέον ανεβασμένες θερμοκρασίες, η Νότια Αιθιοπία είναι από τα πιο ξηρές περιοχές της χώρας. Κοκκινόχωμα και θάμνοι είναι η κύρια εικόνα, με κάποια σποραδικά δέντρα. Πολλές τερμιτοφωλιές, που φτάνουν τα 2 μέτρα ύψος! Η όψη (αλλά και η συμπεριφορά) των κατοίκων δίνει μια πιο άγρια εντύπωση. Με την άφιξη μας στο Moyale, την συνοριακή πόλη με την Κένυα, φάγαμε και την τελευταία μας παραδοσιακή ingera (ένα ιδιαίτερο είδος κρέπας με κρέας και λαχανικά).
Με την βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας της Αιθιοπίας και του Αστυνομικού τμήματος του Moyale, το πέρασμα μας στα σύνορα Αιθιοπίας-Κένυας έγινε με τάχιστους ρυθμούς και χωρίς δυσκολίες. Τα 500χλμ από το Moyale στο Isiolo, θεωρούνται από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα όλης της διαδρομής μας, και μάλιστα, για την προστασία μας, ο Επικεφαλής Επίτροπος του Τμήματος Ασφαλείας του Moyale μας παραχώρησε έναν οπλισμένο αστυνομικό να μας συνοδεύσει σε αυτό το τμήμα της διαδρομής!
Μετατοπιζόμαστε στην αριστερή λωρίδα του δρόμου (‘κουσούρι’ της Κένυας από την Αγγλική αποικιοκρατία), και μετά από 100χλμ χωματόδρομου (που όλοι είχαμε μια ελπίδα να ήταν το ‘δύσκολο’ κομμάτι), αρχίζει μια οδοιπορική Οδύσσεια! Η τοπογραφία είναι τελείως επίπεδη, άγονη, και γεμάτη μαύρες ηφαιστειακές πέτρες (η τοπική ονομασία της περιοχής είναι «Το δάσος των πετρωμάτων») . Με μέσο όρο ταχύτητας τα 20χλμ/ώρα, περάσαμε τις επόμενες 8 ώρες αναπηδώντας στο έλεος του δρόμου. Τοπίο πολύ αφιλόξενο και μοναχικό, με τα μόνα ίχνη ζωής τις περιστασιακές αντιλόπες και τα άγρια πουλιά. Μετά από 250χμ., και μια αλλαγή σε σκασμένο λάστιχο, φτάσαμε στο Marsabit, ένα χωριό όχι πολύ διαφορετικό από συνοριακή πόλη, καθώς είναι αποκλεισμένο τουλάχιστον 200χμ μακριά από οτιδήποτε άλλο, για την διανυκτέρευση μας.
Με την ενέργεια της καινούργια ημέρας, ξεκινήσαμε το δεύτερο κομμάτι της ‘δύσκολης’ διαδρομής, Marsabit-Isiolo. Το τοπίο αλλάζει ξανά, γίνεται χώμα και θάμνοι, αλλά η διαδρομή παραμένει πολύ δύσβατη, προκαλώντας άλλο ένα σκασμένο λάστιχο και 3 χαλασμένα αμορτισέρ. Περνάμε χωριά που κατοικούν Samburu (φυλές συγγενικές των Maasai), και μας εκθαμβώνουν τα φανταχτερά χρώματα των φορεσιών τους. Σειρές από χρωματιστές χάντρες στους λαιμούς τους, οι γυναίκες γυμνόστηθες και οι άντρες με λόγχες στο χέρι. Η θερμοκρασία είναι πια 35C και τα αυτοκίνητα (και εμείς) έχουν γεμίσει και στις πιο κρυφές πτυχές τους σκόνη. Μετά από 10 ώρες οδήγημα, φτάνουμε στο Isiolo και είμαστε πια όλοι εξαντλημένοι.
Η όψη της ασφάλτου που οδηγεί στο Nairobi είναι λύτρωση. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα βράδυ και παραδιδόμαστε στην συσσωρευμένη κούραση!
ΥΓ: Η αποστολή έχει ήδη διασχίσει τις Τανζανία, Μαλάουι και Ζάμπια. Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα απαιτητική και κουραστική αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα.
http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231057017
Από την Addis Abeba στο Nairobi
Οδηγώντας νότια από την Αντίς Αμπέμπα περάσαμε από τρεις λίμνες που κάνουν το τοπίο μαγευτικό. Επιπλέον, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τους γύρω κατοίκους αλλά και για πολλά ζώα που κατοικούν στην περιοχή. Υπάρχει ακόμα πυκνή βλάστηση, και έκαναν την εμφάνιση τους δέντρα ακακιών με τις επίπεδες κορυφές τους, εικόνες που θυμίζουν πιο πολύ Αφρική. Μέχρι τα μέσα της διαδρομής προς τα σύνορα με Κένυα, υπάρχουν πολλές φυτείες καφέ (και έχουμε να πούμε πως δικαιωματικά η Αιθιοπία έχει τόσο καλή φήμη για τον καφέ της) και μπανανιές, μερικές των οποίων μάθαμε πως είναι ‘ψεύτικές’, δηλαδή δεν παράγουν μπανάνες, αλλά οι ντόπιοι ξύνουν τα φύλλα τους και βάζουν την σκόνη σε φαγητά για να πάρουν την γεύση της μπανάνας. Είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε και Έλληνα δεύτερης γενιάς στο οικολογικό lodge του, όπου και διανυκτερεύσαμε.
Κατεβαίνοντας σιγά-σιγά σε υψόμετρο, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάλι και φτάνει το πρωί τους 30 βαθμούς. Όσο πιο νότια κατεβαίνουμε, τόσο πιο πολύ γινόμαστε το επίκεντρο προσοχής των παιδιών του κάθε χωριού. Και είναι ΠΟΛΛΑ τα παιδιά σε κάθε χωριό! Συνήθως φωνάζουν “farangi”, δηλαδή ξένοι, ξεσηκώνοντας έτσι και όποιο άλλο παιδί δεν έχει παρατηρήσει την άφιξη μας.
Με τις πλέον ανεβασμένες θερμοκρασίες, η Νότια Αιθιοπία είναι από τα πιο ξηρές περιοχές της χώρας. Κοκκινόχωμα και θάμνοι είναι η κύρια εικόνα, με κάποια σποραδικά δέντρα. Πολλές τερμιτοφωλιές, που φτάνουν τα 2 μέτρα ύψος! Η όψη (αλλά και η συμπεριφορά) των κατοίκων δίνει μια πιο άγρια εντύπωση. Με την άφιξη μας στο Moyale, την συνοριακή πόλη με την Κένυα, φάγαμε και την τελευταία μας παραδοσιακή ingera (ένα ιδιαίτερο είδος κρέπας με κρέας και λαχανικά).
Με την βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας της Αιθιοπίας και του Αστυνομικού τμήματος του Moyale, το πέρασμα μας στα σύνορα Αιθιοπίας-Κένυας έγινε με τάχιστους ρυθμούς και χωρίς δυσκολίες. Τα 500χλμ από το Moyale στο Isiolo, θεωρούνται από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα όλης της διαδρομής μας, και μάλιστα, για την προστασία μας, ο Επικεφαλής Επίτροπος του Τμήματος Ασφαλείας του Moyale μας παραχώρησε έναν οπλισμένο αστυνομικό να μας συνοδεύσει σε αυτό το τμήμα της διαδρομής!
Μετατοπιζόμαστε στην αριστερή λωρίδα του δρόμου (‘κουσούρι’ της Κένυας από την Αγγλική αποικιοκρατία), και μετά από 100χλμ χωματόδρομου (που όλοι είχαμε μια ελπίδα να ήταν το ‘δύσκολο’ κομμάτι), αρχίζει μια οδοιπορική Οδύσσεια! Η τοπογραφία είναι τελείως επίπεδη, άγονη, και γεμάτη μαύρες ηφαιστειακές πέτρες (η τοπική ονομασία της περιοχής είναι «Το δάσος των πετρωμάτων») . Με μέσο όρο ταχύτητας τα 20χλμ/ώρα, περάσαμε τις επόμενες 8 ώρες αναπηδώντας στο έλεος του δρόμου. Τοπίο πολύ αφιλόξενο και μοναχικό, με τα μόνα ίχνη ζωής τις περιστασιακές αντιλόπες και τα άγρια πουλιά. Μετά από 250χμ., και μια αλλαγή σε σκασμένο λάστιχο, φτάσαμε στο Marsabit, ένα χωριό όχι πολύ διαφορετικό από συνοριακή πόλη, καθώς είναι αποκλεισμένο τουλάχιστον 200χμ μακριά από οτιδήποτε άλλο, για την διανυκτέρευση μας.
Με την ενέργεια της καινούργια ημέρας, ξεκινήσαμε το δεύτερο κομμάτι της ‘δύσκολης’ διαδρομής, Marsabit-Isiolo. Το τοπίο αλλάζει ξανά, γίνεται χώμα και θάμνοι, αλλά η διαδρομή παραμένει πολύ δύσβατη, προκαλώντας άλλο ένα σκασμένο λάστιχο και 3 χαλασμένα αμορτισέρ. Περνάμε χωριά που κατοικούν Samburu (φυλές συγγενικές των Maasai), και μας εκθαμβώνουν τα φανταχτερά χρώματα των φορεσιών τους. Σειρές από χρωματιστές χάντρες στους λαιμούς τους, οι γυναίκες γυμνόστηθες και οι άντρες με λόγχες στο χέρι. Η θερμοκρασία είναι πια 35C και τα αυτοκίνητα (και εμείς) έχουν γεμίσει και στις πιο κρυφές πτυχές τους σκόνη. Μετά από 10 ώρες οδήγημα, φτάνουμε στο Isiolo και είμαστε πια όλοι εξαντλημένοι.
Η όψη της ασφάλτου που οδηγεί στο Nairobi είναι λύτρωση. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα βράδυ και παραδιδόμαστε στην συσσωρευμένη κούραση!
ΥΓ: Η αποστολή έχει ήδη διασχίσει τις Τανζανία, Μαλάουι και Ζάμπια. Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα απαιτητική και κουραστική αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα.
Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010
Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr
(http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231054798)
Addis Ababa, 6 Αυγούστου 2010
Το Χαρτούμ είναι μια μεγαλούπολη. Με 7,5 εκατ. κάτοικους, με πολυτελή πολυώροφα κτίρια, με προάστια πνιγμένα στην αναρχία της δόμησης. Και πνιγμένο στην κίνηση. Την μέρα βέβαια. Τα βράδια, όπως και όπου βρεθήκαμε στο Σουδάν, επικρατεί απόλυτη σχεδόν ησυχία. Μόλις βγεις από τους κεντρικούς δρόμους επικρατεί το χώμα και η σκόνη. Και στο κέντρο της πόλης συναντιούνται οι δύο Νείλοι, ο μπλε που έρχεται από τα βουνά της Αιθιοπίας και ο άσπρος που έρχεται από τα νότια και την λίμνη Βικτόρια.
Ο Νείλος. Τον ακολουθήσαμε από τις εκβολές του στα μεσογειακά παράλια της Αλεξάνδρειας, τον συναντήσαμε στο Κάιρο να κυριαρχεί στην πόλη, τον απολαύσαμε από την Qena της Αιγύπτου μέχρι το Λούξορ και το Ασουάν να πρασινίζει και να δίνει ζωή στην έρημο της Σαχάρας, τον χαρήκαμε περνώντας με το καραβάκι την τεχνητή λίμνη Νάσσερ προς το Σουδάν, τον ακολουθήσαμε στην έρημο της Νουβίας, ξανά να την πρασινίζει και να δίνει ζωή, είδαμε το άλλο μεγάλο φράγμα του στην Merowe να πλημμυρίζει περιοχές και να παράγει το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει το Σουδάν, και να τώρα μπροστά στο μεγάλο σταυροδρόμι του στο Χαρτούμ.
Η δικιά μας πορεία ήταν προς τα ανατολικά. Προς την Αιθιοπία, ακολουθώντας τον μπλε Νείλο. Μπλε κατ΄ ευφημισμό αυτή την εποχή αφού έχει ξεκινήσει η περίοδος των βροχών στις τροπικές περιοχές και τα νερά του ποταμού είναι καφέ από τις λάσπες που κατεβάζει.
Το τοπίο της ερήμου είχε ήδη αρχίζει να αλλάζει πλησιάζοντας στο Χαρτούμ από τον βορρά. Κάποια στοιχειώδης βλάστηση σπάει την μονοτονία του αμμώδους τοπίου. Μετά το Χαρτούμ το τοπίο αρχίζει και πρασινίζει. Η γη είναι πια καλλιεργήσιμη σε μεγάλη έκταση. Και η θερμοκρασία πιο υποφερτή. Μετά τους 45 έως 47 βαθμούς που ζήσαμε στην έρημο της Νουβίας οι θερμοκρασίες στους 36 βαθμούς (και ακόμα πιο κάτω) που είχαμε μετά το Χαρτούμ ήταν για όλους μας μια τονωτική δροσιά.
Όσο πλησιάζαμε την Αιθιοπία όλο και περισσότερο πρασίνιζε το τοπίο. Το θερμόμετρο έδειχνε πλέον γύρω στους 25 βαθμούς, οι πρώτες σταγόνες βροχής έκαναν την διαδρομή με τα αυτοκίνητα πιο ευχάριστη.
Κοντά στην πόλη Γκενταρέφ (Al Qadariff) του Σουδάν αρχίσαμε πλέον να βλέπουμε τις εικόνες που περιμέναμε από την Αφρική. Τα χωριά και ολόκληρη η πόλη κατασκευασμένα από χορτοκαλύβες, το τοπίο καταπράσινο, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις ατέλειωτες, όσο μπορεί να φτάσει το μάτι σου. Μια ελαφριά συνεχής ανηφόρα όλος ο δρόμος μας έφερε στα σύνορα με την Αιθιοπία σε υψόμετρο περίπου 800μ. στην πόλη Gallabat (Σουδάν) / Μετέμα (Αιθιοπία).
Τα σύνορα των δύο χωρών ορίζονται από ένα μικρό γεφυράκι 20 περίπου μέτρων πάνω από ένα ρέμα. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων ένας συνωστισμός φορτηγών αυτοκινήτων και κόσμος πάει και έρχεται. Περνώντας το γεφυράκι, αλλάζει και ο κόσμος. Η πλευρά της Αιθιοπίας και για 2 περίπου χλμ. κατά μήκος του δρόμου είναι γεμάτη με παραπήγματα που πουλάνε του κόσμου τα πράγματα, κυρίως όμως αλκοόλ (που δεν υπάρχει στο Σουδάν). Πολλοί οδηγοί των φορτηγών βρίσκουν την ευκαιρία, όσο περιμένουν, να περάσουν στην Αιθιοπία και να πιουν κανένα (ή και παραπάνω) ποτηράκι. Γίναμε μάλιστα μάρτυρες περιστατικού όπου ένας οδηγός διπλής νταλίκας, εμφανώς στουπί στο μεθύσι, προσπάθησε να οδηγήσει το όχημά του μέσα στον συνωστισμό, παρασύροντας άλλα δύο οχήματα.
Στα σύνορα, μετά και από τις ενέργειες των στελεχών της ελληνικής πρεσβείας στο Χαρτούμ, εξυπηρετηθήκαμε αρκετά γρήγορα. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι εργαστήκανε μέσα στο σκοτάδι (χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα…) για να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διατυπώσεις εισόδου των αυτοκινήτων και ελέγχου των διαβατηρίων μας.
Περνώντας στην Αιθιοπία αρχίζουν και τα βουνά. Πρώτος μας προορισμός ήταν η λίμνη Τάνα, πηγή του μπλε Νείλου. Η διαδρομή μέχρι εκεί συνεχώς ανηφορική, μας έφερε σε υψόμετρο 1900μ. Κατά την διαδρομή περάσαμε μέσα από πλήθος χωριών. Κοπάδια από αγελάδες πολλές (μα πάρα πολλές) φορές μας ανέκοψαν την πορεία.
Και η φύση καταπράσινη! Έχοντας τις εικόνες της ερήμου των προηγούμενων δύο εβδομάδων η αντίθεση ήταν εντυπωσιακή.
Α, ναι και οι κάτοικοι. Φιλικοί, μας χαιρετούσαν παντού όπου περνάγαμε. Και τα παιδιά! Αυτά κι αν μας κάνανε χαρές και χαιρετούρες. Βλέπαν τα αυτοκίνητά μας από μακριά να έρχονται και τρέχανε να βρεθούνε στην άκρη του δρόμου να μας χαιρετήσουν. Και να μας ζητήσουν πράγματα. Χρήματα, καραμέλες, στυλό, μολύβια, ρούχα, φάρμακα. Όπου και να σταματούσαμε, ακόμη και έξω από χωριά, ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζονταν χωρικοί και παιδιά, να μας πλησιάσουν, να μας χαιρετήσουν, να μας ζητήσουν πράγματα.
Και η γη τους εύφορη. Καταπράσινη και καλλιεργήσιμη. Με στοιχειώδη μέσα όμως. Είδαμε ζευγάδες να οργώνουνε την γη, πουθενά δεν συναντήσαμε κάποιο τρακτέρ.
Το Bahir Dar είναι η μεγάλη πόλη στα νότια της λίμνης Τάνα. Σε υψόμετρο 1800μ είναι ο μεγάλος ταμιευτήρας νερού που τροφοδοτεί το 85% των νερών του Νείλου. Λίγο έξω από την πόλη είναι και οι εντυπωσιακοί καταρράκτες του μπλε Νείλου. Και από εκεί μέχρι την Αντίς Αμπέμπα, ο δρόμος ακολουθεί τα βουνά για 500 χλμ. και σε υψόμετρα που φτάνουν και τα 3.200 μ. !!! Εκεί συναντήσαμε ακόμη και έλατα. Και παντού χωριά, και συνεχώς κοπάδια από αγελάδες στην μέση του δρόμου, και διαρκώς κάτοικοι και παιδιά να μας χαιρετούν ή να μας κυκλώνουν σε κάθε στάση μας. Και οι θερμοκρασίες πλέον χαμηλές, κάτω από του 20 βαθμούς.
Στην Αντίς Αμπέμπα φτάσαμε νύχτα. Αδειανή η πόλη, δεν έχει κίνηση την νύχτα. Χτισμένη σε υψόμετρο 2800μ όλο υγρασία από την συνεχή βροχή. Εκεί συναντήσαμε και νέους συνοδοιπόρους μας που μόλις είχαν φτάσει από την Ελλάδα και αποχαιρετήσαμε άλλους. Είχαμε και αξιόλογες συναντήσεις με φορείς των Ηνωμένων Εθνών και τοπικούς παράγοντες και, όπως και σε προηγούμενες πόλεις κατά το οδοιπορικό μας, είχαμε την τιμή να φιλοξενηθούμε σε ένα υπέροχο δείπνο από την τοπική ελληνική κοινότητα. Τους ευχαριστούμε θερμά , όπως και τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αιθιοπία και το προσωπικό της πρεσβείας για την βοήθεια που μας πρόσφεραν.
Τι μας εντυπωσίασε σε αυτό το μέρος της διαδρομής;
Κατά κοινή ομολογία η ορεινή φύση και το πράσινο αυτής της περιοχής της Αιθιοπίας.
Η αλλαγή του τοπίου.
Ο κόσμος και προ πάντων τα παιδιά.
Οι χωρικοί και ο στοιχειώδης τρόπος που καλλιεργούν την γη τους.
Τα αμέτρητα κοπάδια στην μέση του δρόμου.
Οι παγωμένες μπυρίτσες που είχαμε ονειρευτεί (και δεν είχαμε βρει) στην καυτή έρημο του Σουδάν.
Και όπως λέγαμε και σε προηγούμενο σημείωμα, αποτυπώσαμε και θέματα σχετικά με το αντικείμενο του οδοιπορικού μας. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα, μετά το τέλος του οδοιπορικού.
Το ταξίδι μας συνεχίζεται. Προς τις νότιες περιοχές της Αιθιοπίας και μετά στην Κένυα, την Τανζανία, το Μαλάουι, την Ζάμπια, την Μποτσουάνα, την Ν. Αφρική.
Και είναι συναρπαστικό.
(http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231054798)
Addis Ababa, 6 Αυγούστου 2010
Το Χαρτούμ είναι μια μεγαλούπολη. Με 7,5 εκατ. κάτοικους, με πολυτελή πολυώροφα κτίρια, με προάστια πνιγμένα στην αναρχία της δόμησης. Και πνιγμένο στην κίνηση. Την μέρα βέβαια. Τα βράδια, όπως και όπου βρεθήκαμε στο Σουδάν, επικρατεί απόλυτη σχεδόν ησυχία. Μόλις βγεις από τους κεντρικούς δρόμους επικρατεί το χώμα και η σκόνη. Και στο κέντρο της πόλης συναντιούνται οι δύο Νείλοι, ο μπλε που έρχεται από τα βουνά της Αιθιοπίας και ο άσπρος που έρχεται από τα νότια και την λίμνη Βικτόρια.
Ο Νείλος. Τον ακολουθήσαμε από τις εκβολές του στα μεσογειακά παράλια της Αλεξάνδρειας, τον συναντήσαμε στο Κάιρο να κυριαρχεί στην πόλη, τον απολαύσαμε από την Qena της Αιγύπτου μέχρι το Λούξορ και το Ασουάν να πρασινίζει και να δίνει ζωή στην έρημο της Σαχάρας, τον χαρήκαμε περνώντας με το καραβάκι την τεχνητή λίμνη Νάσσερ προς το Σουδάν, τον ακολουθήσαμε στην έρημο της Νουβίας, ξανά να την πρασινίζει και να δίνει ζωή, είδαμε το άλλο μεγάλο φράγμα του στην Merowe να πλημμυρίζει περιοχές και να παράγει το 80% της ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνει το Σουδάν, και να τώρα μπροστά στο μεγάλο σταυροδρόμι του στο Χαρτούμ.
Η δικιά μας πορεία ήταν προς τα ανατολικά. Προς την Αιθιοπία, ακολουθώντας τον μπλε Νείλο. Μπλε κατ΄ ευφημισμό αυτή την εποχή αφού έχει ξεκινήσει η περίοδος των βροχών στις τροπικές περιοχές και τα νερά του ποταμού είναι καφέ από τις λάσπες που κατεβάζει.
Το τοπίο της ερήμου είχε ήδη αρχίζει να αλλάζει πλησιάζοντας στο Χαρτούμ από τον βορρά. Κάποια στοιχειώδης βλάστηση σπάει την μονοτονία του αμμώδους τοπίου. Μετά το Χαρτούμ το τοπίο αρχίζει και πρασινίζει. Η γη είναι πια καλλιεργήσιμη σε μεγάλη έκταση. Και η θερμοκρασία πιο υποφερτή. Μετά τους 45 έως 47 βαθμούς που ζήσαμε στην έρημο της Νουβίας οι θερμοκρασίες στους 36 βαθμούς (και ακόμα πιο κάτω) που είχαμε μετά το Χαρτούμ ήταν για όλους μας μια τονωτική δροσιά.
Όσο πλησιάζαμε την Αιθιοπία όλο και περισσότερο πρασίνιζε το τοπίο. Το θερμόμετρο έδειχνε πλέον γύρω στους 25 βαθμούς, οι πρώτες σταγόνες βροχής έκαναν την διαδρομή με τα αυτοκίνητα πιο ευχάριστη.
Κοντά στην πόλη Γκενταρέφ (Al Qadariff) του Σουδάν αρχίσαμε πλέον να βλέπουμε τις εικόνες που περιμέναμε από την Αφρική. Τα χωριά και ολόκληρη η πόλη κατασκευασμένα από χορτοκαλύβες, το τοπίο καταπράσινο, οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις ατέλειωτες, όσο μπορεί να φτάσει το μάτι σου. Μια ελαφριά συνεχής ανηφόρα όλος ο δρόμος μας έφερε στα σύνορα με την Αιθιοπία σε υψόμετρο περίπου 800μ. στην πόλη Gallabat (Σουδάν) / Μετέμα (Αιθιοπία).
Τα σύνορα των δύο χωρών ορίζονται από ένα μικρό γεφυράκι 20 περίπου μέτρων πάνω από ένα ρέμα. Και από τις δύο πλευρές των συνόρων ένας συνωστισμός φορτηγών αυτοκινήτων και κόσμος πάει και έρχεται. Περνώντας το γεφυράκι, αλλάζει και ο κόσμος. Η πλευρά της Αιθιοπίας και για 2 περίπου χλμ. κατά μήκος του δρόμου είναι γεμάτη με παραπήγματα που πουλάνε του κόσμου τα πράγματα, κυρίως όμως αλκοόλ (που δεν υπάρχει στο Σουδάν). Πολλοί οδηγοί των φορτηγών βρίσκουν την ευκαιρία, όσο περιμένουν, να περάσουν στην Αιθιοπία και να πιουν κανένα (ή και παραπάνω) ποτηράκι. Γίναμε μάλιστα μάρτυρες περιστατικού όπου ένας οδηγός διπλής νταλίκας, εμφανώς στουπί στο μεθύσι, προσπάθησε να οδηγήσει το όχημά του μέσα στον συνωστισμό, παρασύροντας άλλα δύο οχήματα.
Στα σύνορα, μετά και από τις ενέργειες των στελεχών της ελληνικής πρεσβείας στο Χαρτούμ, εξυπηρετηθήκαμε αρκετά γρήγορα. Οι τελωνειακοί υπάλληλοι εργαστήκανε μέσα στο σκοτάδι (χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα…) για να ολοκληρωθούν οι απαραίτητες διατυπώσεις εισόδου των αυτοκινήτων και ελέγχου των διαβατηρίων μας.
Περνώντας στην Αιθιοπία αρχίζουν και τα βουνά. Πρώτος μας προορισμός ήταν η λίμνη Τάνα, πηγή του μπλε Νείλου. Η διαδρομή μέχρι εκεί συνεχώς ανηφορική, μας έφερε σε υψόμετρο 1900μ. Κατά την διαδρομή περάσαμε μέσα από πλήθος χωριών. Κοπάδια από αγελάδες πολλές (μα πάρα πολλές) φορές μας ανέκοψαν την πορεία.
Και η φύση καταπράσινη! Έχοντας τις εικόνες της ερήμου των προηγούμενων δύο εβδομάδων η αντίθεση ήταν εντυπωσιακή.
Α, ναι και οι κάτοικοι. Φιλικοί, μας χαιρετούσαν παντού όπου περνάγαμε. Και τα παιδιά! Αυτά κι αν μας κάνανε χαρές και χαιρετούρες. Βλέπαν τα αυτοκίνητά μας από μακριά να έρχονται και τρέχανε να βρεθούνε στην άκρη του δρόμου να μας χαιρετήσουν. Και να μας ζητήσουν πράγματα. Χρήματα, καραμέλες, στυλό, μολύβια, ρούχα, φάρμακα. Όπου και να σταματούσαμε, ακόμη και έξω από χωριά, ξαφνικά από το πουθενά εμφανίζονταν χωρικοί και παιδιά, να μας πλησιάσουν, να μας χαιρετήσουν, να μας ζητήσουν πράγματα.
Και η γη τους εύφορη. Καταπράσινη και καλλιεργήσιμη. Με στοιχειώδη μέσα όμως. Είδαμε ζευγάδες να οργώνουνε την γη, πουθενά δεν συναντήσαμε κάποιο τρακτέρ.
Το Bahir Dar είναι η μεγάλη πόλη στα νότια της λίμνης Τάνα. Σε υψόμετρο 1800μ είναι ο μεγάλος ταμιευτήρας νερού που τροφοδοτεί το 85% των νερών του Νείλου. Λίγο έξω από την πόλη είναι και οι εντυπωσιακοί καταρράκτες του μπλε Νείλου. Και από εκεί μέχρι την Αντίς Αμπέμπα, ο δρόμος ακολουθεί τα βουνά για 500 χλμ. και σε υψόμετρα που φτάνουν και τα 3.200 μ. !!! Εκεί συναντήσαμε ακόμη και έλατα. Και παντού χωριά, και συνεχώς κοπάδια από αγελάδες στην μέση του δρόμου, και διαρκώς κάτοικοι και παιδιά να μας χαιρετούν ή να μας κυκλώνουν σε κάθε στάση μας. Και οι θερμοκρασίες πλέον χαμηλές, κάτω από του 20 βαθμούς.
Στην Αντίς Αμπέμπα φτάσαμε νύχτα. Αδειανή η πόλη, δεν έχει κίνηση την νύχτα. Χτισμένη σε υψόμετρο 2800μ όλο υγρασία από την συνεχή βροχή. Εκεί συναντήσαμε και νέους συνοδοιπόρους μας που μόλις είχαν φτάσει από την Ελλάδα και αποχαιρετήσαμε άλλους. Είχαμε και αξιόλογες συναντήσεις με φορείς των Ηνωμένων Εθνών και τοπικούς παράγοντες και, όπως και σε προηγούμενες πόλεις κατά το οδοιπορικό μας, είχαμε την τιμή να φιλοξενηθούμε σε ένα υπέροχο δείπνο από την τοπική ελληνική κοινότητα. Τους ευχαριστούμε θερμά , όπως και τον πρέσβη της Ελλάδας στην Αιθιοπία και το προσωπικό της πρεσβείας για την βοήθεια που μας πρόσφεραν.
Τι μας εντυπωσίασε σε αυτό το μέρος της διαδρομής;
Κατά κοινή ομολογία η ορεινή φύση και το πράσινο αυτής της περιοχής της Αιθιοπίας.
Η αλλαγή του τοπίου.
Ο κόσμος και προ πάντων τα παιδιά.
Οι χωρικοί και ο στοιχειώδης τρόπος που καλλιεργούν την γη τους.
Τα αμέτρητα κοπάδια στην μέση του δρόμου.
Οι παγωμένες μπυρίτσες που είχαμε ονειρευτεί (και δεν είχαμε βρει) στην καυτή έρημο του Σουδάν.
Και όπως λέγαμε και σε προηγούμενο σημείωμα, αποτυπώσαμε και θέματα σχετικά με το αντικείμενο του οδοιπορικού μας. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα, μετά το τέλος του οδοιπορικού.
Το ταξίδι μας συνεχίζεται. Προς τις νότιες περιοχές της Αιθιοπίας και μετά στην Κένυα, την Τανζανία, το Μαλάουι, την Ζάμπια, την Μποτσουάνα, την Ν. Αφρική.
Και είναι συναρπαστικό.
Κυριακή 8 Αυγούστου 2010
ΑΙΘΙΟΠΙΑ: Στον δρόμο προς την Αντίς Αμπέμπα
Κατά την επίσκεψή μας στους καταρράκτες του μπλε Νείλου, υποκύψαμε στο επιχειρηματικό δαιμόνιο κάποιων πιτσιρικάδων που έναντι αμοιβής ανέλαβαν να απελευθερώσουν τα αυτοκίνητά μας από τις λάσπες.
Καλλιέργειες ρυζιού στα υψίπεδα της Αιθιοπίας.
Πολλά τα κοπάδια από αγελάδες στην μέση του δρόμου που έπρεπε να αποφύγουμε οδηγώντας.
Τα όρνεα που περίμεναν δεν ήταν κάποιος κακός οιωνός για εμάς. Εμείς μάλλον τους χαλάσαμε το γεύμα ενός νεκρού ζώου στην άκρη του δρόμου.
Με την συνεχή βροχή, η λάσπη στο συνοριακό φυλάκιο ήταν αφόρητη. Τα παπούτσια μας βαρύναν κατά τουλάχιστον 1 κιλό το καθένα από την λάσπη που κολλούσε.
ΣΟΥΔΑΝ: Μερικές φωτογραφίες ακόμα
Πλησιάζοντας προς την Αιθιοπία ο καιρός γίνεται βροχερός, το τοπίο πρασινίζει (και οι φωτογραφικές δυνατότητες του κινητού τηλεφώνου πάσχουν με τον χαμηλό φωτισμό....)
Ο μπλε Νείλος. Λόγω των βροχών (και της διάβρωσης του εδάφους) στις ανατολικές περιοχές της Αιθιοπίας τα νερά του είναι καφέ από την λάσπη.
Για την άντληση νερού από πηγάδια στην έρημο, χρησιμοποιείται και η αιολική ενέργεια.
Το υδροηλεκτρικό φράγμα της Merowe στον Νείλο. Το μεγαλύτερο της Αφρικής. Έχει δυναμικότητα 1250 MW και η παραγωγή του καλύπτει το 80% περίπου των ενεργειακών αναγκών σε ηλεκτρισμό της χώρας.
Το δίκτυο κινητής τηλεφωνίας στο Σουδάν καλύπτει όλη την επικράτεια με άψογη ποιότητα. Πολλοί σταθμοί κεραιών στην περιφέρεια χρησιμοποιούν φωτοβολταϊκές μονάδες.
Ο φαραωνικός ναός του Soleb στις δυτικές όχθες του Νείλου.
Ιδιαίτερα καλοί οι δρόμοι σε ολόκληρο το Σουδάν. Ειδικά στις βόρειες περιοχές οι δρόμοι ολοκληρώθηκαν φέτος.
Η άφιξη των αυτοκινήτων στην Wadi Halfa έγινε νύχτα.
Σάββατο 7 Αυγούστου 2010
Τρίτη 3 Αυγούστου 2010
Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr (http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231054252)
Ολοκληρώσαμε το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μας. Χωρίς προβλήματα φτάσαμε στο Χαρτούμ
Ξεκινήσαμε στην Αθήνα, την Τετάρτη 14 Ιουλίου. Όχι όλη η Ομάδα, 4 από εμάς είχαν αναλάβει να μεταφέρουν τα αυτοκίνητα μέχρι την Αλεξάνδρεια. Μπήκαμε λοιπόν στο πλοίο της Blue Star, κατέβηκαν και οι φίλες και φίλοι (συνοδοιπόροι με κάθε τρόπο) να αποχαιρετήσουν και το ξημέρωμα της 15ης Ιουλίου φτάσαμε στην Κω.
Στην Κω προφτάσαμε και μια βουτιά στην θάλασσα, το απογευματάκι φορτώσαμε τα αυτοκίνητα στο βαποράκι που κάνει το δρομολόγιο προς το Bodrum (Αλικαρνασσό). Ένας ευγενέστατος και εξυπηρετικός τελωνειακός υπάλληλος μας υπέδειξε την διαδρομή για τον προορισμό μας (σε ευχαριστούμε Εβρέν) και έτσι κινηθήκαμε προς τα δυτικά.
Πρώτη διανυκτέρευση σε πανδοχείο της Εθνικής Οδού πριν από την Mugla. Στην συνέχεια μια μεγάλη πορεία (900 χλμ σε μια μέρα) μέχρι την Μερσίνη. Πανέμορφη διαδρομή, και αλλαγές του φυσικού περιβάλλοντος. Μας εντυπωσίασε η πόλη Konya (Ικόνειο) και το ατέλειωτο (200χλμ.) οροπέδιό της. Μας εντυπωσίασαν οι άνθρωποι (οι λίγοι δηλαδή που συναντούσαμε στα βενζινάδικα) που πάντα μας πλησίαζαν, περιεργάζονταν τα αυτοκίνητα και τους χάρτες με την διαδρομή, μας προσφέραν τσάι και μας εύχονταν καλή συνέχεια.
Η τρίτη και τελευταία μέρα της διαδρομής στην Τουρκία μας οδήγησε έξω από το Iskenderum (Αλεξανδρέττα) και την Antakya (Αντιόχεια) κοντά στα σύνορα με την Συρία.
Στην Συρία περάσαμε, μετά από τις τελωνειακές διατυπώσεις, βραδάκι. Πολύ σύντομα είχαμε την χαρά να απολαύσουμε την συριακή φιλοξενία. Χάνοντας κάπου τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε βρεθήκαμε, νύχτα πια, σε κάποιο χωριό που δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε στους χάρτες μας. Σχεδόν αμέσως μαζεύτηκε η απαραίτητη “μαρίδα”, να περιεργαστεί τα αυτοκίνητα. Διστακτικά και εξ αποστάσεως στην αρχή, σύντομα όμως με το θάρρος της περιέργειας να δει μέσα από τα παράθυρα, να χαζέψει τους χάρτες, υποθέτω να κοιτάξει και στο κοντέρ “πόσα πιάνει”. Από κοντά και οι ενήλικες, με τον γηραιότερο να διατάσσει τα παιδιά να μην πειράξουν τίποτε και να μας προσκαλεί στο σπίτι του για τσάι. Η συνεννόηση βέβαια στην διεθνή της νοηματικής, οι γνώσεις μας των αγγλικών δεν είχαν καμία χρησιμότητα την συγκεκριμένη στιγμή. Εμφανίστηκε και κάποιος μοτοσικλετιστής που τουλάχιστον ήξερε κάποια αγγλικά (“ουάν χάντρεντ μήτερς, λεφτ, τού κιλόμετερς, ράιτ”) και κάπως μας εξήγησε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε μέχρι που είπαμε μεταξύ μας την μαγική φράση “Εντάξει παιδιά, πάμε;” για να ακούσουμε τον αγγλομαθή (λέμε τώρα) συνομιλητή μας να μας ρωτάει σε άψογα ελληνικά “έλληνες είστε ρε;”. Στον κόσμο που ήταν γύρω μας είχε και άλλον έναν ελληνομαθή, όπως και πολλούς ακόμα που συναντήσαμε κατά το σύντομο πέρασμά μας από την Συρία. Λέμε να ξαναπάμε, για τουρισμό κάποια στιγμή. Και η Λατάκεια μας άρεσε, όπου και διανυκτερεύσαμε, και η διαδρομή προς την Ταρτούς όπου και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την Αλεξάνδρεια.
Το φέρρυ άψογο. Ολοκαίνουργιο, μόλις 3 μήνες σε λειτουργία. Κάνει την διαδρομή Βενετία - Ταρτούς - Αλεξάνδρεια - Βενετία. Από τον ερχόμενο Ιανουάριο θα μπει λέει και το αδελφάκι του στην γραμμή για το αντίστροφο δρομολόγιο. Η ιδιοκτησία και το πλήρωμα ιταλικά, το ίδιο και η κουζίνα του.
Δευτέρα 19 Ιουλίου το απόγευμα, μετά από 5 μέρες ταξίδι φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτοι από τους συνταξιδιώτες μας ήταν ήδη εκεί και μας περιμένανε (οι άλλοι ήρθανε την ίδια νύχτα). Οι ατέλειωτες τελωνειακές διατυπώσεις και έλεγχοι των αυτοκινήτων απαιτήσανε ένα ολόκληρο απόγευμα (και μια ακόμα μέρα). Βγαίνοντας από το λιμάνι (με συνοδεία της τουριστικής αστυνομίας) απολαύσαμε τον φημισμένο αιγυπτιακό τρόπο οδήγησης. Τελικά δεν είναι δύσκολο. Η μόνη ικανότητα που απαιτείται είναι να μπορείς να οδηγείς με το ένα χέρι στο τιμόνι και στην αλλαγή των ταχυτήτων, να έχεις μόνιμα το ένα πόδι στο γκάζι και το άλλο στο φρένο με διαρκείς εναλλαγές, τα μάτια σου να βλέπουν στα σκοτεινά (αφού τα φώτα του αυτοκινήτου δεν έχουν κανέναν λόγο να είναι αναμμένα την νύχτα), να προσέχεις τα άλλα αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω σου από παντού. Το χέρι που περισσεύει είναι απαραίτητο για τον διαρκή χειρισμό του κλάξον. Απλά πράγματα δηλαδή.
Στην Αλεξάνδρεια μείναμε δυο μέρες. Η μια όπως είπαμε εξαντλήθηκε στις τελωνειακές διατυπώσεις, η υπόλοιπη ομάδα είχε την ευκαιρία για λίγο τουρισμό.
Την δεύτερη μέρα είχαμε πρόγραμμα επισκέψεων. Στην ομογένεια. Επισκεφθήκαμε την ελληνική συνοικία, το σχολείο, το προξενείο, ένα οίκο ευγηρίας για Έλληνες και ευχαριστούμε όσους μας υποδέχθηκαν για την φιλοξενία.
Στο Κάιρο φτάσαμε την Πέμπτη το πρωί, φεύγοντας από την Αλεξάνδρεια πριν ακόμα ξημερώσει. Έξω από τις πυραμίδες συναντήσαμε (χωρίς να το έχουμε συνεννοηθεί!) και τους τελευταίους συνταξιδιώτες μας. Ο πρέσβης της Ελλάδας μας πρόσφερε κατ’ αρχήν την ασφάλεια φύλαξης των αυτοκινήτων μας έξω από την πρεσβευτική κατοικία και μαζί με την σύζυγό του και τον πρόξενο μας ετοίμασαν μια υπέροχη υποδοχή. Τους ευχαριστούμε πολύ όλους για την υποδοχή και για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μας έδωσαν σχετικά με την διαδρομή μας.
Επίσης ευχαριστούμε από καρδιάς μας τον Ελληνικό Σύλλογο Καΐρου για την υπέροχη βραδιά που μας ετοίμασαν στο ελληνικό κέντρο και για όλη την φιλοξενία τους (μέχρι και το ταξί για το ξενοδοχείο μας προσέφεραν οι άνθρωποι!). Είναι καταπληκτικοί, να’ σαι καλά Αντώνη και εσύ Αλέξανδρε.
Μετά το Κάιρο ξεκίνησε και η ζέστη. Κινηθήκαμε προς το Σουέζ και κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας (τι όμορφο γαλάζιο…) μέχρι το φημισμένο θέρετρο της Χουργκάντα. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και το αιολικό πάρκο της Ζαφαρένα, ένα από τα μεγαλύτερα στην Αφρική.
Κάπου εκεί είδαμε και για τελευταία φορά στην διαδρομή μας θάλασσα. Ο δρόμος μας συνεχίστηκε δυτικά, μέσα βουνά και έρημο με θερμοκρασίες περίπου στους 44 βαθμούς μέχρι που μετά από 3 ώρες πορείας βρεθήκαμε στην πόλη Qena και στις καταπράσινες (και δροσερές) ακτές του Νείλου. Διανυκτέρευση στο Λούξορ, και συνέχεια προς το Ασουάν, τελευταίο μας σταθμό στην Αίγυπτο.
Από το Ασουάν επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοιάριο (η χειρότερη ταξιδιωτική μας εμπειρία μέχρι τώρα) και διασχίσαμε σε 17 ώρες την (τεχνητή) λίμνη Νάσσερ για να φτάσουμε στην Wadi Halfa του Σουδάν. Όταν λέμε “επιβιβαστήκαμε” εννοούμε τους επιβάτες. Τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν σε μια σχεδία η οποία χρειάστηκε άλλες 30 περίπου ώρες για να φτάσει. Έτσι απολαύσαμε την Wadi Halfa του Σουδάν για δύο σχεδόν μέρες, και εγκλιματιστήκαμε στις θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών.
Από την Wadi Halfa κινηθήκαμε νότια μέσα από την έρημο της Νουβίας και παράλληλα σχεδόν προς τον Νείλο. Επισκεφθήκαμε χωριά, είδαμε αξιοθέατα και διανυκτερεύσαμε στην πόλη Ντόγκολα. Στην διαδρομή μας είδαμε και τα θερμόμετρα των αυτοκινήτων να γράφουν 47 βαθμούς.
Συνεχίσαμε προς την πόλη Merowe όπου και επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα της Αφρικής και καταλήξαμε αργά το βράδυ στο Χαρτούμ.
Στο Χαρτούμ είχαμε για άλλη μια φορά την χαρά να φιλοξενηθούμε στον Ελληνικό Αθλητικό Σύλλογο (ΕΑΣ) από την τοπική κοινότητα και το προσωπικό της ελληνικής πρεσβείας. Νικόλα, Δημήτρη, Γιώργο, Tijani, Γιώργο, Ασράφ είστε καταπληκτικοί, ευχαριστούμε πολύ για όλα!!
Έτσι λοιπόν. Χαρτούμ. Το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Περίπου 4500 χλμ εκ των οποίων τα 1600 χλμ σε Τουρκία και Συρία. Η πρώτη αλλαγή πληρωμάτων. Βρήκαμε νέους συνοδοιπόρους, αποχαιρετήσαμε κάποιους που ήδη έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Η αποστολή έχει μπροστά της άλλα 9.500 χλμ. Συνεχίζουμε μέσα από το Σουδάν, για να περάσουμε στην Αιθιοπία και μετά Κένυα, Τανζανία, Μαλάουι, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ν. Αφρική. Από εδώ και πέρα τελειώσαμε και με την ζέστη. Μας περιμένουν η δροσιά και οι βροχές των τροπικών περιοχών.
Οι εντυπώσεις μέχρι τώρα ατέλειωτες. Οι φωτογραφικές μηχανές έχουν ανάψει (είναι και η ζέστη βλέπετε) και είναι άξιο απορίας το πότε θα διεκπεραιωθεί η διαχείριση του φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.
Τι μας εντυπωσίασε μέχρι τώρα;
Κατά κοινή ομολογία η πορεία μας για 120 χλμ μέσα από μια αμμοθύελλα στο Σουδάν.
Η αλλαγή της φύσης από την έρημο στο καταπράσινο μόλις πλησιάζεις τον Νείλο.
Οι άνθρωποι παντού. Μας χαιρετάνε στον δρόμο, μας υποδέχονται με χαρά, μας ρωτάνε από που είμαστε.
Τα παιδιά. Όπου σταματήσουμε μαζεύονται γύρω από τα αυτοκίνητα και χαζεύουνε. Και όταν μας βλέπουν στον δρόμο μας χαιρετάνε.
Ο καμηλιέρης που κάνει το ταξίδι των 40 ημερών από το δυτικό Σουδάν μέχρι την Αίγυπτο για να πουλήσει τις καμήλες του. Η χαρά που έκανε όταν του χαρίσαμε ένα φως που φορτίζει με φωτοβολταϊκό στοιχείο.
Οι χρυσοθήρες της Ερήμου στο βόρειο Σουδάν. Με έναν ανιχνευτή στο χέρι μέσα σε θερμοκρασίες 47 βαθμών περπατάνε στην έρημο ψάχνοντας την τύχη τους.
Οι γέροι που σε πλησιάζουν και σου ζητάνε φάρμακα.
Η μεγαλοπρέπεια του κεντρικού Καΐρου και η περασμένη αρχοντιά της Αλεξάνδρειας.
Η ομορφιά του Λούξορ.
Η βόλτα στον Νείλο με καραβάκι στο Ασουάν.
Τα αμέτρητα γαϊδουράκια (άσπρα τα περισσότερα) στον Άνω Νείλο και στην Νουβία.
Οι χρωματιστές εξώπορτες και τα όμορφα σχέδιά τους στα χωριά της Νουβίας.
Το πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα καυτό τσάι παρότι η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνάει τους 45 βαθμούς.
Το ότι μπορείς να καταναλώσεις 10 λίτρα νερό σε μια μέρα και ακόμα να διψάς
...και πολλά άλλα ακόμη.
Φυσικά και είδαμε θέματα σχετικά με το αντικείμενο της αποστολής μας. Και φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις και υδροηλεκτρικές και αιολικές και παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Και συναντήσεις με τοπικούς φορείς είχαμε. Και ακούσαμε και καταγράψαμε ενδιαφέροντα πράγματα και απόψεις. Και υλικό συλλέξαμε. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα μετά το οδοιπορικό.
Το επόμενο ραντεβού μας σε λίγες μέρες, από την Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας.
Ολοκληρώσαμε το πρώτο κομμάτι της διαδρομής μας. Χωρίς προβλήματα φτάσαμε στο Χαρτούμ
Ξεκινήσαμε στην Αθήνα, την Τετάρτη 14 Ιουλίου. Όχι όλη η Ομάδα, 4 από εμάς είχαν αναλάβει να μεταφέρουν τα αυτοκίνητα μέχρι την Αλεξάνδρεια. Μπήκαμε λοιπόν στο πλοίο της Blue Star, κατέβηκαν και οι φίλες και φίλοι (συνοδοιπόροι με κάθε τρόπο) να αποχαιρετήσουν και το ξημέρωμα της 15ης Ιουλίου φτάσαμε στην Κω.
Στην Κω προφτάσαμε και μια βουτιά στην θάλασσα, το απογευματάκι φορτώσαμε τα αυτοκίνητα στο βαποράκι που κάνει το δρομολόγιο προς το Bodrum (Αλικαρνασσό). Ένας ευγενέστατος και εξυπηρετικός τελωνειακός υπάλληλος μας υπέδειξε την διαδρομή για τον προορισμό μας (σε ευχαριστούμε Εβρέν) και έτσι κινηθήκαμε προς τα δυτικά.
Πρώτη διανυκτέρευση σε πανδοχείο της Εθνικής Οδού πριν από την Mugla. Στην συνέχεια μια μεγάλη πορεία (900 χλμ σε μια μέρα) μέχρι την Μερσίνη. Πανέμορφη διαδρομή, και αλλαγές του φυσικού περιβάλλοντος. Μας εντυπωσίασε η πόλη Konya (Ικόνειο) και το ατέλειωτο (200χλμ.) οροπέδιό της. Μας εντυπωσίασαν οι άνθρωποι (οι λίγοι δηλαδή που συναντούσαμε στα βενζινάδικα) που πάντα μας πλησίαζαν, περιεργάζονταν τα αυτοκίνητα και τους χάρτες με την διαδρομή, μας προσφέραν τσάι και μας εύχονταν καλή συνέχεια.
Η τρίτη και τελευταία μέρα της διαδρομής στην Τουρκία μας οδήγησε έξω από το Iskenderum (Αλεξανδρέττα) και την Antakya (Αντιόχεια) κοντά στα σύνορα με την Συρία.
Στην Συρία περάσαμε, μετά από τις τελωνειακές διατυπώσεις, βραδάκι. Πολύ σύντομα είχαμε την χαρά να απολαύσουμε την συριακή φιλοξενία. Χάνοντας κάπου τον δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε βρεθήκαμε, νύχτα πια, σε κάποιο χωριό που δεν μπορούσαμε να εντοπίσουμε στους χάρτες μας. Σχεδόν αμέσως μαζεύτηκε η απαραίτητη “μαρίδα”, να περιεργαστεί τα αυτοκίνητα. Διστακτικά και εξ αποστάσεως στην αρχή, σύντομα όμως με το θάρρος της περιέργειας να δει μέσα από τα παράθυρα, να χαζέψει τους χάρτες, υποθέτω να κοιτάξει και στο κοντέρ “πόσα πιάνει”. Από κοντά και οι ενήλικες, με τον γηραιότερο να διατάσσει τα παιδιά να μην πειράξουν τίποτε και να μας προσκαλεί στο σπίτι του για τσάι. Η συνεννόηση βέβαια στην διεθνή της νοηματικής, οι γνώσεις μας των αγγλικών δεν είχαν καμία χρησιμότητα την συγκεκριμένη στιγμή. Εμφανίστηκε και κάποιος μοτοσικλετιστής που τουλάχιστον ήξερε κάποια αγγλικά (“ουάν χάντρεντ μήτερς, λεφτ, τού κιλόμετερς, ράιτ”) και κάπως μας εξήγησε το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουμε μέχρι που είπαμε μεταξύ μας την μαγική φράση “Εντάξει παιδιά, πάμε;” για να ακούσουμε τον αγγλομαθή (λέμε τώρα) συνομιλητή μας να μας ρωτάει σε άψογα ελληνικά “έλληνες είστε ρε;”. Στον κόσμο που ήταν γύρω μας είχε και άλλον έναν ελληνομαθή, όπως και πολλούς ακόμα που συναντήσαμε κατά το σύντομο πέρασμά μας από την Συρία. Λέμε να ξαναπάμε, για τουρισμό κάποια στιγμή. Και η Λατάκεια μας άρεσε, όπου και διανυκτερεύσαμε, και η διαδρομή προς την Ταρτούς όπου και επιβιβαστήκαμε στο πλοίο για την Αλεξάνδρεια.
Το φέρρυ άψογο. Ολοκαίνουργιο, μόλις 3 μήνες σε λειτουργία. Κάνει την διαδρομή Βενετία - Ταρτούς - Αλεξάνδρεια - Βενετία. Από τον ερχόμενο Ιανουάριο θα μπει λέει και το αδελφάκι του στην γραμμή για το αντίστροφο δρομολόγιο. Η ιδιοκτησία και το πλήρωμα ιταλικά, το ίδιο και η κουζίνα του.
Δευτέρα 19 Ιουλίου το απόγευμα, μετά από 5 μέρες ταξίδι φτάσαμε στην Αλεξάνδρεια. Οι πρώτοι από τους συνταξιδιώτες μας ήταν ήδη εκεί και μας περιμένανε (οι άλλοι ήρθανε την ίδια νύχτα). Οι ατέλειωτες τελωνειακές διατυπώσεις και έλεγχοι των αυτοκινήτων απαιτήσανε ένα ολόκληρο απόγευμα (και μια ακόμα μέρα). Βγαίνοντας από το λιμάνι (με συνοδεία της τουριστικής αστυνομίας) απολαύσαμε τον φημισμένο αιγυπτιακό τρόπο οδήγησης. Τελικά δεν είναι δύσκολο. Η μόνη ικανότητα που απαιτείται είναι να μπορείς να οδηγείς με το ένα χέρι στο τιμόνι και στην αλλαγή των ταχυτήτων, να έχεις μόνιμα το ένα πόδι στο γκάζι και το άλλο στο φρένο με διαρκείς εναλλαγές, τα μάτια σου να βλέπουν στα σκοτεινά (αφού τα φώτα του αυτοκινήτου δεν έχουν κανέναν λόγο να είναι αναμμένα την νύχτα), να προσέχεις τα άλλα αυτοκίνητα που έρχονται κατά πάνω σου από παντού. Το χέρι που περισσεύει είναι απαραίτητο για τον διαρκή χειρισμό του κλάξον. Απλά πράγματα δηλαδή.
Στην Αλεξάνδρεια μείναμε δυο μέρες. Η μια όπως είπαμε εξαντλήθηκε στις τελωνειακές διατυπώσεις, η υπόλοιπη ομάδα είχε την ευκαιρία για λίγο τουρισμό.
Την δεύτερη μέρα είχαμε πρόγραμμα επισκέψεων. Στην ομογένεια. Επισκεφθήκαμε την ελληνική συνοικία, το σχολείο, το προξενείο, ένα οίκο ευγηρίας για Έλληνες και ευχαριστούμε όσους μας υποδέχθηκαν για την φιλοξενία.
Στο Κάιρο φτάσαμε την Πέμπτη το πρωί, φεύγοντας από την Αλεξάνδρεια πριν ακόμα ξημερώσει. Έξω από τις πυραμίδες συναντήσαμε (χωρίς να το έχουμε συνεννοηθεί!) και τους τελευταίους συνταξιδιώτες μας. Ο πρέσβης της Ελλάδας μας πρόσφερε κατ’ αρχήν την ασφάλεια φύλαξης των αυτοκινήτων μας έξω από την πρεσβευτική κατοικία και μαζί με την σύζυγό του και τον πρόξενο μας ετοίμασαν μια υπέροχη υποδοχή. Τους ευχαριστούμε πολύ όλους για την υποδοχή και για τις ενδιαφέρουσες πληροφορίες που μας έδωσαν σχετικά με την διαδρομή μας.
Επίσης ευχαριστούμε από καρδιάς μας τον Ελληνικό Σύλλογο Καΐρου για την υπέροχη βραδιά που μας ετοίμασαν στο ελληνικό κέντρο και για όλη την φιλοξενία τους (μέχρι και το ταξί για το ξενοδοχείο μας προσέφεραν οι άνθρωποι!). Είναι καταπληκτικοί, να’ σαι καλά Αντώνη και εσύ Αλέξανδρε.
Μετά το Κάιρο ξεκίνησε και η ζέστη. Κινηθήκαμε προς το Σουέζ και κατά μήκος της Ερυθράς Θάλασσας (τι όμορφο γαλάζιο…) μέχρι το φημισμένο θέρετρο της Χουργκάντα. Στον δρόμο μας συναντήσαμε και το αιολικό πάρκο της Ζαφαρένα, ένα από τα μεγαλύτερα στην Αφρική.
Κάπου εκεί είδαμε και για τελευταία φορά στην διαδρομή μας θάλασσα. Ο δρόμος μας συνεχίστηκε δυτικά, μέσα βουνά και έρημο με θερμοκρασίες περίπου στους 44 βαθμούς μέχρι που μετά από 3 ώρες πορείας βρεθήκαμε στην πόλη Qena και στις καταπράσινες (και δροσερές) ακτές του Νείλου. Διανυκτέρευση στο Λούξορ, και συνέχεια προς το Ασουάν, τελευταίο μας σταθμό στην Αίγυπτο.
Από το Ασουάν επιβιβαστήκαμε σε ένα πλοιάριο (η χειρότερη ταξιδιωτική μας εμπειρία μέχρι τώρα) και διασχίσαμε σε 17 ώρες την (τεχνητή) λίμνη Νάσσερ για να φτάσουμε στην Wadi Halfa του Σουδάν. Όταν λέμε “επιβιβαστήκαμε” εννοούμε τους επιβάτες. Τα αυτοκίνητα φορτώθηκαν σε μια σχεδία η οποία χρειάστηκε άλλες 30 περίπου ώρες για να φτάσει. Έτσι απολαύσαμε την Wadi Halfa του Σουδάν για δύο σχεδόν μέρες, και εγκλιματιστήκαμε στις θερμοκρασίες άνω των 45 βαθμών.
Από την Wadi Halfa κινηθήκαμε νότια μέσα από την έρημο της Νουβίας και παράλληλα σχεδόν προς τον Νείλο. Επισκεφθήκαμε χωριά, είδαμε αξιοθέατα και διανυκτερεύσαμε στην πόλη Ντόγκολα. Στην διαδρομή μας είδαμε και τα θερμόμετρα των αυτοκινήτων να γράφουν 47 βαθμούς.
Συνεχίσαμε προς την πόλη Merowe όπου και επισκεφθήκαμε το μεγαλύτερο υδροηλεκτρικό φράγμα της Αφρικής και καταλήξαμε αργά το βράδυ στο Χαρτούμ.
Στο Χαρτούμ είχαμε για άλλη μια φορά την χαρά να φιλοξενηθούμε στον Ελληνικό Αθλητικό Σύλλογο (ΕΑΣ) από την τοπική κοινότητα και το προσωπικό της ελληνικής πρεσβείας. Νικόλα, Δημήτρη, Γιώργο, Tijani, Γιώργο, Ασράφ είστε καταπληκτικοί, ευχαριστούμε πολύ για όλα!!
Έτσι λοιπόν. Χαρτούμ. Το πρώτο μέρος της διαδρομής μας. Περίπου 4500 χλμ εκ των οποίων τα 1600 χλμ σε Τουρκία και Συρία. Η πρώτη αλλαγή πληρωμάτων. Βρήκαμε νέους συνοδοιπόρους, αποχαιρετήσαμε κάποιους που ήδη έχουν επιστρέψει στην Ελλάδα. Η αποστολή έχει μπροστά της άλλα 9.500 χλμ. Συνεχίζουμε μέσα από το Σουδάν, για να περάσουμε στην Αιθιοπία και μετά Κένυα, Τανζανία, Μαλάουι, Ζάμπια, Μποτσουάνα, Ν. Αφρική. Από εδώ και πέρα τελειώσαμε και με την ζέστη. Μας περιμένουν η δροσιά και οι βροχές των τροπικών περιοχών.
Οι εντυπώσεις μέχρι τώρα ατέλειωτες. Οι φωτογραφικές μηχανές έχουν ανάψει (είναι και η ζέστη βλέπετε) και είναι άξιο απορίας το πότε θα διεκπεραιωθεί η διαχείριση του φωτογραφικού και κινηματογραφικού υλικού.
Τι μας εντυπωσίασε μέχρι τώρα;
Κατά κοινή ομολογία η πορεία μας για 120 χλμ μέσα από μια αμμοθύελλα στο Σουδάν.
Η αλλαγή της φύσης από την έρημο στο καταπράσινο μόλις πλησιάζεις τον Νείλο.
Οι άνθρωποι παντού. Μας χαιρετάνε στον δρόμο, μας υποδέχονται με χαρά, μας ρωτάνε από που είμαστε.
Τα παιδιά. Όπου σταματήσουμε μαζεύονται γύρω από τα αυτοκίνητα και χαζεύουνε. Και όταν μας βλέπουν στον δρόμο μας χαιρετάνε.
Ο καμηλιέρης που κάνει το ταξίδι των 40 ημερών από το δυτικό Σουδάν μέχρι την Αίγυπτο για να πουλήσει τις καμήλες του. Η χαρά που έκανε όταν του χαρίσαμε ένα φως που φορτίζει με φωτοβολταϊκό στοιχείο.
Οι χρυσοθήρες της Ερήμου στο βόρειο Σουδάν. Με έναν ανιχνευτή στο χέρι μέσα σε θερμοκρασίες 47 βαθμών περπατάνε στην έρημο ψάχνοντας την τύχη τους.
Οι γέροι που σε πλησιάζουν και σου ζητάνε φάρμακα.
Η μεγαλοπρέπεια του κεντρικού Καΐρου και η περασμένη αρχοντιά της Αλεξάνδρειας.
Η ομορφιά του Λούξορ.
Η βόλτα στον Νείλο με καραβάκι στο Ασουάν.
Τα αμέτρητα γαϊδουράκια (άσπρα τα περισσότερα) στον Άνω Νείλο και στην Νουβία.
Οι χρωματιστές εξώπορτες και τα όμορφα σχέδιά τους στα χωριά της Νουβίας.
Το πόσο απολαυστικό μπορεί να είναι ένα καυτό τσάι παρότι η θερμοκρασία περιβάλλοντος ξεπερνάει τους 45 βαθμούς.
Το ότι μπορείς να καταναλώσεις 10 λίτρα νερό σε μια μέρα και ακόμα να διψάς
...και πολλά άλλα ακόμη.
Φυσικά και είδαμε θέματα σχετικά με το αντικείμενο της αποστολής μας. Και φωτοβολταϊκές εγκαταστάσεις και υδροηλεκτρικές και αιολικές και παραδοσιακή αρχιτεκτονική. Και συναντήσεις με τοπικούς φορείς είχαμε. Και ακούσαμε και καταγράψαμε ενδιαφέροντα πράγματα και απόψεις. Και υλικό συλλέξαμε. Αλλά γι’ αυτά θα μιλήσουμε οργανωμένα μετά το οδοιπορικό.
Το επόμενο ραντεβού μας σε λίγες μέρες, από την Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας.
Κυριακή 1 Αυγούστου 2010
Σάββατο 31 Ιουλίου 2010
Φτάσαμε στο Χαρτούμ!
Ο δρόμος μας από την Wadi Halfa μέχρι εδώ κατά μήκος του Νείλου αλλά και μέσα από τις ερήμους του Σουδάν ιδιαίτερα ενδιαφέρων.
Είχε και τα απρόοπτά του. Κοπάδι από καμήλες, πορεία για 120 χλμ μέσα σε ισχυρή αμμοθύελλα, πυραμίδες φαραωνικές (δεν έχει μόνον στην Αίγυπτο) ευγενικούς και φιλόξενους Σουδανούς με αμείωτο ενδιαφέρον για την διαδρομή μας και τα αυτοκίνητά μας.
Το ταξίδι συνεχίζεται.....
Ο δρόμος μας από την Wadi Halfa μέχρι εδώ κατά μήκος του Νείλου αλλά και μέσα από τις ερήμους του Σουδάν ιδιαίτερα ενδιαφέρων.
Είχε και τα απρόοπτά του. Κοπάδι από καμήλες, πορεία για 120 χλμ μέσα σε ισχυρή αμμοθύελλα, πυραμίδες φαραωνικές (δεν έχει μόνον στην Αίγυπτο) ευγενικούς και φιλόξενους Σουδανούς με αμείωτο ενδιαφέρον για την διαδρομή μας και τα αυτοκίνητά μας.
Το ταξίδι συνεχίζεται.....
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)