Ν. Αφρική

1 με 9 Σεπτεμβρίου

Ο Σεπτέμβριος μας βρίσκει στην πανέμορφη Νότια Αφρική. Μία χώρα με εκπληκτικό φυσικό πλούτο, τοπία μοναδικής ομορφιάς, απέραντες εκτάσεις, μεγάλες κοινωνικές διαφορές. Μία χώρα πολύ διαφορετική απ’ όλες τις προηγούμενες. Οργανωμένη, οι δρόμοι πολλοί καλοί, οι πόλεις Ευρωπαϊκού/Αμερικάνικου χαρακτήρα. Το κάθε τοπίο απ’ όπου περάσαμε είχε την δική του ομορφιά.

Η διαδρομή μας ήταν Πρετόρια – Γιοχάνεσμπουργκ – Μπλουμφοντέϊν – Πορτ Ελίζαμπεθ – η διαδρομή Garden Route – Ακρωτήρι Agulhas – Κέιπ Τάουν.

Στην Πρετόρια ο Έλληνας Πρέσβης κ. Θεοχαρόπουλος μας επιφύλασσε μία θερμή υποδοχή στην πρεσβευτική κατοικία και μας συνόδευσε στην συνάντηση που είχε κανονιστεί στο Υπουργείο Ενέργειας, όπου παρουσιάσαμε το οδοιπορικό μας και ενημερωθήκαμε για τις Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας της χώρας. Το ίδιο απόγευμα κατευθυνθήκαμε προς Γιοχάνεσμπουργκ. Εκεί μας περίμενε το τελευταίο μέλος της ομάδας που συμμετείχε στο ταξίδι, η Κατερίνα.

Είχαμε ακούσει πολλά για το Γιοχάνεσμπουργκ, τα περισσότερα σχόλια ήταν να προσέχουμε πάρα πολύ λόγω της εγκληματικότητας. Μείναμε σε ένα «ασφαλές» προάστιο στα βόρεια της πόλης και ήμασταν προσεκτικοί στις μετακινήσεις μας. Όπου πηγαίναμε παίρναμε «ασφαλές» ταξί, δεν περπατούσαμε μόνοι μας και δεν μας έτυχε τίποτα το περίεργο. Επισκεφθήκαμε το Soweto που έχει γίνει αξιοθέατο πια. Επισκεφθήκαμε επίσης τον Έλληνα δικηγόρο του Μαντέλα, Γιώργο Μπίζο στο σπίτι του, και είχαμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και για άλλα πολλά θέματα. Μία συζήτηση με τον Γιώργο Μπίζο είναι πάντα ενδιαφέρουσα. Η απλότητά και αμεσότητα που έχει σαν άνθρωπος σε κερδίζει.

Μετά από 2 διανυκτερεύσεις στο Γιοχάνεσμπουργκ, και αφού αποχαιρετίσαμε και την Σιμόνη, οι έξι που απομείναμε κατευθυνθήκαμε προς τον Ινδικό Ωκεανό, κάνοντας μία στάση για διανυκτέρευση στο Μπλουμφοντέϊν. Στην πόλη όπου η Ελλάδα έπαιξε με την Νιγηρία στο Μουντιάλ.

Ενώ αρχικά η πορεία είχε σχεδιαστεί να περάσουμε από την ενδοχώρα για Κέϊπ Τάουν, αποφασίσαμε να πάμε από άλλη διαδρομή και να βρούμε τον Ινδικό Ωκεανό στο Πορτ Ελίζαμεθ. Οι λόγοι ήταν δύο. Ο πιο σημαντικός ήταν να επισκεφτούμε δύο σημεία όπου υπήρχαν Εναλλακτικές Πηγές Ενέργειας (υδροηλεκτρικό φράγμα στην πόλη Μπέθλεεμ και ανεμογεννήτριες στο Πόρτ Ελίζαμπεθ), βασιζόμενοι στα στοιχεία που μας έδωσε το Υπουργείο Ενέργειας. Παράλληλα θέλαμε να δούμε την θάλασσα (μετά από πάρα πολλές ημέρες …), καθώς και να περάσουμε από το νοτιότερο σημείο της Αφρικής, το Ακρωτήρι Agulhas, όπου ενώνεται ο Ατλαντικός με τον Ινδικό Ωκεανό.

Η διαδρομή μέχρι περίπου το Πόρτ Ελίζαμεθ ήταν με ατελείωτες επίπεδες χρυσαφένιες εκτάσεις όπου έβοσκαν αγελάδες. Πολλές αγελάδες. Οι ορεινοί όγκοι λιγοστοί. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι σε σημεία είχε πολύ αέρα, σημεία που θα ήταν κατάλληλα για ανεμογεννήτριες. Οσο αφορά τις ανεμογεννήτριες στο Πορτ Ελίζαμπεθ, αυτές ήταν οι εξής … μία ! Μία πολύ μεγάλη που προλάβαμε να την δούμε το σούρουπο που φτάσαμε. Απ’ ότι πληροφορηθήκαμε υπήρξαν προβλήματα με τις τοπικές κοινωνίες για να τοποθετήσουν περισσότερες όπως ήταν στο αρχικό σχέδιο.

Η θέα της θάλασσας ήταν για όλους μας «λυτρωτική». Μετά από πολλές ημέρες βλέπαμε ένα σημαντικό για εμάς τους Έλληνες στοιχείο !

Διανυκτερεύσαμε στην μικρή πόλη του Jeffry’s Bay, πόλη που προσελκύει σερφίστες απ’ όλο τον κόσμο. Πληροφορηθήκαμε ότι εκεί δεν είχε καρχαρίες …

Μετά το Jeffry’s Bay ο δρόμος ήταν παράλληλα με την θάλασσα, την οποία είχαμε την χαρά να βλέπουμε κατά διαστήματα. Η διαδρομή λέγεται Garden Route και αποτελεί μία από τις ομορφότερες διαδρομές της χώρας. Αυτό το διαπιστώσαμε άλλωστε και εμείς. Ήταν εκπληκτική. Είχαμε οροσειρές στα δεξιά μας μέσα στο πράσινο, το ένα Εθνικό Πάρκο να διαδέχεται το άλλο, περάσαμε πάνω από πολλά ποτάμια, ο Ινδικός Ωκεανός με τις απέραντες λευκές αμμουδιές στα αριστερά μας. Οι πόλεις πολύ φροντισμένες και τουριστικές. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι στα περίχωρα της κάθε πόλης που συναντήσαμε στην Ν. Αφρική, υπήρχε και μία παραγκούπολη περιφραγμένη. Λίγο πιο πέρα δηλαδή από τα ωραία και μεγάλα σπίτια, βίλες, κτίρια, με τους κήπους τους, τα λουλούδια τους, τους ωραίους και φαρδύς δόμους τους, υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, μέσα σε πρόχειρες κατασκευές από ξύλο, από τσίγκο.

Λίγο μετά το Jeffry’s Bay περνώντας από το πάρκο Tsitsikama, κάναμε μία στάση. Ο Γιώργος και ο Γιάννης δοκίμασαν το θάρρος τους κάνοντας bungee jumping από μία γέφυρα που είναι το ψηλότερο bungee jumping στον κόσμο. 216 μέτρα !

Βγαίνοντας από τον κυρίως δρόμο για να πάρουμε τον δρόμο για το Ακρωτήρι, το τοπίο άλλαξε. Συναντήσαμε απαλούς πράσινους λόφους όπου έβοσκαν πρόβατα και στρουθοκάμηλοι.

Στο Ακρωτήρι Agulhas φτάσαμε βράδυ και το απολαύσαμε την επόμενη το πολύ πρωί. Ξημερώματα σηκωθήκαμε για να το δούμε και να φύγουμε αμέσως για Κέϊπ Τάουν όπου το Ελληνικό Προξενείο μας είχε κανονίσει μαζί με την Ελληνική Κοινότητα συνάντηση να παρουσιάσουμε το οδοιπορικό μας.

Μπαίνοντας στο Κέιπ Τάουν μας εντυπωσίασε η πόλη. Πρόκειται άλλωστε για μία από τις ωραιότερες πόλεις στον κόσμο. Το βουνό Table Mountain επιβλητικό ορθώνεται πίσω της. Ο ουρανός μαγευτικός.

Το Hellenic Club βρίσκεται σε προνομιακό σημείο κοντά στην θάλασσα, δίπλα στο στάδιο όπου έγιναν τα παιχνίδια του Μουντιάλ.

Η συνάντηση που είχε οργανωθεί εκεί είχε πολλούς Έλληνες ομογενείς, ανάμεσά τους και ο Πρόεδρος της Κοινότητας κ. Μάνος Καλδής, ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Σέργιος, και ορισμένους εκπρόσωπους τοπικών περιβαλλοντικών φορέων. Οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Πρόξενο κύριο Κ. Σούλιο που από την πρώτη στιγμή όταν στείλαμε από την Ελλάδα ειδοποίηση για το οδοιπορικό μας και την επίσκεψη μας στο Κέιπ Τάουν, μας βοήθησε. Δυστυχώς δεν τον συναντήσαμε γιατί βρισκόταν εκτός πόλης. Ένα μεγάλο ευχαριστώ επίσης στις κ.κ. Κουρτέση και Σχολειάδη του Προξενείου για την άψογη οργάνωση και την ιδιαίτερα φιλική και εξυπηρετική τους στάση. Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε και τον κύριο Δ. Ζητιανέλη, επίτιμο Πρόεδρο της Κοινότητας του οποίου η βοήθεια ήταν καθοριστική στο θέμα όλων των διαδικασιών που χρειάστηκαν να γίνουν για την μεταφορά των 3 αυτοκινήτων που επέστρεψαν διά θαλάσσης.

Μετά την συνάντηση αυτή χαλαρώσαμε. Το ταξίδι μας είχε τελειώσει! Είχαμε φτάσει σώοι και αβλαβής στο Κέιπ Τάουν!

Για την ακρίβεια δεν είχε ακριβώς τελειώσει, γιατί ο Γιάννης με τον Χρήστο κατευθύνθηκαν προς την πόλη Darling για να καταγράψουν ένα αιολικό πάρκο.

Οι υπόλοιποι πήραμε τον δρόμο για το ακρωτήριο της Καλής Ελπίδος. Το κατάλληλο σημείο για να κλείσουμε το οδοιπορικό μας !

ZAMBIA - BOTSWANA

Πέμπτη 25/8
Ξεκινήσαμε το πρωί από το ξενοδοχείο Kelly’s Lodge της Lilongwe για τα σύνορα προς Zambia, μετά από το πρωινό μας, το οποίο ήταν … ομελέτα για ακόμη μία φορά!
Ο ιδιοκτήτης (γέννημα, θρέμμα Μαλαουιανός όπως μας πληροφόρησε περήφανα την προηγούμενη μέρα κατά την άφιξή μας, και μόνο μετά αφού τον ρωτήσαμε, μας είπε ότι ήταν Ινδικής καταγωγής – κάτι που άλλωστε ήταν σαφές από την εμφάνιση του) πάντα πολύ ευγενικός, μας αποχαιρέτισε εγκάρδια και φύγαμε από το «φρούριο», γιατί επρόκειτο για φρούριο την στιγμή που είχε γύρω-γύρω έναν ψηλό τείχος και συρματόπλεγμα. Έτσι άλλωστε ήταν και τα περισσότερα ξενοδοχεία που μείναμε.

Μετά από κανένα 2-ωρο φτάσαμε στα σύνορα με την Ζάμπια. Η διαδικασία των συνόρων δεν κράτησε πολύ ώρα ευτυχώς. Είχαμε πάρει την visa της Ζάμπιας από το Ναϊρόμπι, οπότε ξεμπερδέψαμε χωρίς πολλά-πολλά. Αφήσαμε πίσω το πανέμορφο Μαλάουι και μπήκαμε για να ανακαλύψουμε την Ζάμπια. Από την χαρά μας που ξεμπερδέψαμε γρήγορα σταματήσαμε λίγα μέτρα μετά τα σύνορα και ο Γιώργος βγήκε από το Feroza, βρήκε κάτι πιτσιρίκια που περπατούσαν στον δρόμο, έβαλε μουσική και άρχισε να χορεύει μαζί τους.

Η διαδρομή μέσα στην Ζάμπια πάνω στον Great East Road δεν ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Το τοπίο επαναλαμβανόταν συνεχώς χωρίς αλλαγές και ήταν βαρετό μετά την εκπληκτική βλάστηση του Μαλάουι. Επίπεδες εκτάσεις με ορισμένους λοφίσκους, βλάστηση που δεν είχε ανθίσει ακόμη, χρώματα γκρι/μπεζ/καφέ. Εκτάσεις που ήταν μισοκαμένες όπως είχαμε συναντήσει και στην Τανζανία κατά τόπους, μόνο που εδώ ήταν πιο έντονα. Μισοκαμένες για να πουλήσουν τα καμένα δέντρα για κάρβουνα, αλλά και για να «ανανεώσουν» την βλάστηση όπως είχαμε πληροφορηθεί.

Ο δρόμος καλός, χωρίς καθόλου κίνηση. Ευτυχώς ! Στον δρόμο δεν συναντήσαμε πολλούς ανθρώπους να περπατάνε όπως στις προηγούμενες χώρες. Οι οικισμοί πολύ αραιοί. Και όταν λέμε για οικισμούς, εννοούμε πάντα τις καλύβες τους φτιαγμένες από λάσπη. Σταματήσαμε σε έναν οικισμό όπου είδαμε αρκετό κόσμο. Σταματήσαμε και για να ξεπιαστούμε, αλλά και για να κάνουμε μία επαφή με τον κόσμο. Ήταν ένα μικρό «χωριό» που αποτελείτο από καμιά δεκαριά καλύβες. Πολλές γυναίκες και ακόμη περισσότερα παιδιά.

Μας υποδέχτηκαν με περιέργεια και χαμόγελα. Δεν γνώριζαν την Ελλάδα και τους εξηγήσαμε το ταξίδι μας. Λίγες ήξεραν αγγλικά και συνεννοηθήκαμε με μία γυναίκα η οποία μας πληροφόρησε ότι ήταν δασκάλα δημοτικού στο κοντινό σχολείο. Μας οδήγησαν μέσα στο χωριό τους και παρακολουθήσαμε μία μικρή τελετή ενηλικίωσης έφηβης μέσα σε μία καλύβα. Απέξω χόρευαν και τραγουδούσαν και προέτρεψαν να χορέψουμε μαζί τους, πράγμα που έγινε με πολλά γέλια. Οποία «πετύχαινε» τον χορό κουνώντας την λεκάνη με τον τρόπο που μας έδειχναν, ενθουσιαζόντουσαν και γελούσαν ακόμη περισσότερο. Με αυτόν τον τρόπο αισθανθήκαμε ότι κερδίσαμε λίγο τον «σεβασμό» τους και υπήρξε ένας κάποιος κώδικας κοινής επικοινωνίας.

Ούτε λόγος για την ύπαρξη ρεύματος και νερού. Το νερό το κουβαλούσαν από το πιο κοντινό ρέμα που υπήρχε. Επειδή δεν είχαν ρεύμα για φωτισμό καθώς επίσης και επειδή ανάμεσα τους ήταν και η δασκάλα αποφασίσαμε να τους δωρίσουμε ένα solar panel που φορτίζει μπαταρίες και συνδέεται με γλόμπο φωτισμού. Με την υπόσχεση ότι η δασκάλα θα το έδειχνε στα παιδιά στο σχολείο.

Συνεχίσαμε με σκοπό να φτάσουμε όσο πιο κοντά στην Λουσάκα μπορούσαμε. Στον δρόμο μας δεν υπήρχαν πολλές πόλεις ούτε οικισμοί, ήταν πολύ αραιοκατοικημένη περιοχή. Αποφασίσαμε να διανυκτερεύσουμε σε ένα ξενοδοχείο δίπλα στον ποταμό Luangwa, που όπως το περιέγραφε ο τουριστικός οδηγός, ακουγόταν ενδιαφέρον. Προσεγγίζοντας τον ποταμό το τοπίο άρχισε να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Ορεινοί όγκοι εμφανίστηκαν, στροφές σε ανηφορικό δρόμο που σε κάνουν να έχεις περιέργεια για το τι θα συναντήσεις μετά. Ο ήλιος σιγά-σιγά έδυε και αυτό έδινε μία γοητεία στο τοπίο. Φτάσαμε στην γέφυρα του ποταμού λίγο πριν την δύση και ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Σταματήσαμε για φωτογράφιση. Στην μία πλευρά του ποταμού ήταν ένα φυλάκιο με δυο-τρεις στρατιώτες που και αυτοί χαμογελαστοί και γεμάτοι περιέργεια συζήτησαν μαζί μας. Σκεφτήκαμε ότι θα ζητήσουν χρήματα, αλλά μάλλον μας έπιασαν την συζήτηση όχι μόνο για το αξιοπερίεργο του θεάματος των 3 αυτοκινήτων μας, αλλά επίσης απλά για να σπάσουν την μονοτονία και βαρεμάρα τους. Ο δρόμος άλλωστε δεν είχε κίνηση.
Νύχτωσε και ψάχναμε το Luangwa Bridge Lodge. Η ιδιοκτήτρια ήταν Αγγλίδα το οποίο σήμαινε ότι μπορούσαμε να συνεννοηθούμε καλά μαζί της (δεν υπήρχε το πρόβλημα της προφοράς των αγγλικών που συναντούσαμε σε αρκετά μέρη και δεν καταλαβαίναμε ακριβώς τι λένε …) και μας έδωσε σαφής οδηγίες γιατί ήταν 3-4 χλμ εκτός του κεντρικού δρόμου.

Όταν φτάσαμε μας περίμενε μία ευχάριστη έκπληξη. Ήταν πανέμορφο. Χτισμένο πάνω σε μία πλαγιά λόφου, υπερυψωμένο πάνω από τον ποταμό, με μικρές πέτρινες καλύβες με αχυρένιες επικλινής σκεπές, ο χώρος υποδοχής ανοιχτός (χωρίς πολλούς τοίχους και
παράθυρα, σαν ανοιχτός κήπος με πολύ ψηλή σκεπή) με άνετους καναπέδες και τραπέζια για φαγητό. Ανακούφιση μετά από μία ακόμη κουραστική ημέρα. Ήμασταν σίγουροι ότι με το φως της ημέρας θα απολαμβάναμε την θέα.
Μία τελευταία σημείωση της ημέρας. Το ζευγάρι που είχε το Lodge, η Aγγλίδα με τον Ολλανδό σύζυγο της, ήταν απολαυστικοί στον τρόπο που αντιμετώπιζε ο ένας τον άλλον. Με απέχθεια, καυστικά σχόλια, μορφασμούς και περιφρόνηση. Μετά από 6 χρόνια που είχαν το Lodge, αποφάσισαν να το πουλήσουν γιατί δεν άντεχαν άλλο. Τώρα βέβαια δεν ρωτήσαμε εάν δεν άντεχαν άλλο ο ένας τον άλλον, ή το όλο εγχείρημα εκεί.
Όποιος/α ενδιαφέρεται να το … αγοράσει : www.bridgecamp@gmail.com

Παρασκευή 26/8
Το πρωί η θέα ήταν μαγευτική. Ο ποταμός, ήρεμος και νωχελικός κυλούσε μεγαλόπρεπα μπροστά μας. Αφού πληρώσαμε το ξενοδοχείο τον επισκεφτήκαμε με τα αυτοκίνητα. Κατεβήκαμε και περπατήσαμε στην όχθη του όπου υπήρχαν ψαράδες με ξύλινες μακρόστενες βάρκες. Για ακόμη μία φορά ήρθαν κοντά μας πολλά παιδιά από τον μικρό οικισμό που υπήρχε κοντά. Μιλήσαμε με τους ανθρώπους, με τα παιδιά, βγάλαμε φωτογραφίες και δωρίσαμε το τελευταίο solar panel. Και αυτήν την φορά ανάμεσα τους υπήρχε ένας δάσκαλος σχολείου που θα το έδειχνε στην τάξη του. Η έκπληξη ήταν ότι ένας από τους κατοίκους που καθόταν δίπλα στο ποτάμι και έφτιαχνε - με μία … χατζάρα την οποία θέρμανε στην φωτιά που είχε ανάψει (δεν είχε κατσαβίδι) – το μαγνητόφωνό του, είχε ένα solar panel για να φορτίζει τις μπαταρίες για το μαγνητόφωνο. Ο θέαμα ήταν τουλάχιστον σουρεαλιστικό.
Τα παιδιά μας ζήταγαν φαγητό και τους δώσαμε ότι μπισκότα είχαμε. Στο αυτοκίνητο συζητήσαμε (κάπως έντονα) την ηθική του να δίνεις μπισκότα ή οτιδήποτε άλλο ζητάνε. Ένα μεγάλο θέμα που δεν έχει μία λύση. Γιατί το κάνουμε; Από οίκτο, από ενοχές, από καλοσύνη; Τους συμπεριφερόμαστε με αυτόν τον τρόπο σαν ίσους, σαν «υποδεέστερους», είναι προσβλητικό, είναι ανθρώπινο; Διαιωνίζουμε μία κατάσταση όπου περιμένουν από τους λευκούς «ελεημοσύνη»; Είναι «fair trade» την στιγμή που τους βγάζουμε φωτογραφίες οι οποίες ίσως δημοσιευτούν και εμείς θα πάρουμε τα εύσημα, χωρίς να τους ρωτήσουμε πολλές φορές εάν θέλουν να φωτογραφηθούν; Δεν καταλήξαμε.

Νωρίς το απόγευμα φτάσαμε στην Λουσάκα και πήγαμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο Ndeke του Ιταλού Enzio Rossi. Μετά από μία σύντομη και άκρως ενδιαφέρουσα επίσκεψη σε υπαίθρια αγορά της πόλης (όπου αγοράσαμε ένα σωρό πράγματα: μάσκες, ξύλινα αντικείμενα, υφαντά κ.ά.), συναντήσαμε στο ξενοδοχείο την κυρία Ολγα Γεωργίτση, Ελληνίδα επιχειρηματία της Ζάμπιας, με την οποία είχαμε μιλήσει επανειλημμένα από την Ελλάδα και μας είχε βοηθήσει σε πολλά θέματα. Το βράδυ πήγαμε στο δείπνο μου μας παρέθεσε η Ελληνική Κοινότητα στον χώρο τους, παρουσία του Επίτιμου Πρόξενου κ. Δημήτρη Βαγγελάτου, των Προέδρων της τοπικής ελληνικής και της κυπριακής Κοινότητας και πολλών άλλων Ελλήνων. Μία πολύ θερμή υποδοχή και να σημειώσουμε ότι το να πηγαίνουμε σε μία τόσο ξένη και μακρινή χώρα και να βρίσκουμε Έλληνες να μας υποδέχονται και να μας βοηθάνε είναι ανεκτίμητο. Η κ. Γεωργίτση, η οποία δυστυχώς είχε ανειλημμένες υποχρεώσεις και δεν μπόρεσε να παραβρεθεί, έχει διασυνδέσεις με την κυβέρνηση της Ζάμπιας και είχε κανονίσει το βράδυ στο δείπνο να έρθει ο κ. Thayson Chisamko Πρόεδρος της Επιτροπής για θέματα Εναλλακτικών Πηγών Ενέργειας, από τον οποίο πήραμε συνέντευξη.
Ο κ. Βαγγελάτος θα παρέδιδε προσωπικά στον Διευθυντή της εταιρείας ηλεκτρισμού της Ζάμπιας το δώρο που είχαμε φέρει. Ένα αντίγραφο αρχαίου αμφορέα που δίναμε σε κάποιον εκπρόσωπο της κάθε χώρας που επισκεφτήκαμε.
Η γλυκύτατη Ελένη Κορομβλή, γραμματέας του προξενείου, μας κέρδισε με την εξυπηρέτηση, οργανωτικότητα, ανθρωπιά και το χαμόγελο στα χείλη της.
Ευχαριστούμε και τον Γιάννη Λ. για τα νοστιμότατα φαγητά που μας περίμεναν και για τα υπέροχα γιαούρτια του που φάγαμε μετά από τόσο πολύ καιρό !
Σε αυτό το σημείο να ευχαριστήσουμε και τον Σπύρο Σερεμίδη, Πρόεδρο των Φαρμακοποιών του Κόσμου, ο οποίος μας έφερε αρχικά σε επαφή με την κ. Γεωργίτση, τον κ. Βαγγελάτο, την Ελένη και τον κ. Rossi. Η βοήθεια του πολύτιμη.

Αργότερα το βράδυ μας περίμενε στο ξενοδοχείο το προτελευταίο μέλος της ομάδας που θα ερχόταν στο οδοιπορικό, η Ολγα Μπάκολη. Η ομάδα ανανεώθηκε και πήρε «φρέσκια» μυρωδιά Ελλάδας.

Σάββατο 27/8
Μετά από μία σύντομη επίσκεψη στην υπαίθρια αγορά (… ξανά είχαμε κάτι εκκρεμότητες αγορών να τακτοποιήσουμε και να ικανοποιήσουμε …) ξεκινήσαμε για το επόμενο σκέλος του ταξιδιού. Αυτήν την φορά χωριστήκαμε σε 2 ομάδες. Ο Γιώργος με τον Χρήστο και το Feroza πήραν τον δρόμο για το φράγμα Kariba και οι υπόλοιποι με τα Hyundai κατευθυνθήκαμε για Livingstone.

Ο δρόμος για Livingstone μακρύς και βαρετός. Αφού βαρεθήκαμε επαρκώς, για να το διασκεδάσουμε κάπως, αρχίσαμε τα τραγούδια («όταν θα πας κυρά μου στο παζάρι») και τα λογοπαίγνια (ονομασίες γεωγραφικών τόπων που αρχίζουν από συγκεκριμένα γράμματα). Όταν νύχτωσε τα διακόψαμε γιατί ο δρόμος χειροτέρεψε (ήταν υπό κατασκευή και πηγαίναμε μέσα σε απίστευτο σύννεφο σκόνης από τον χωματόδρομο, που δεν βλέπαμε την τύφλα μας) και ο οδηγός έπρεπε να προσέχει.
Στο Livingstone είχαμε κλείσει στο ξενοδοχείο ….. Fawlty Towers !!! Απίστευτο ? (για όσους/ες θυμούνται την αστειότατη σειρά των 80’ς με τον John Cleese των Monty Pythons)
Όταν μπήκαμε μέσα ρώτησα τον άνθρωπο που ήταν στην υποδοχή “Are you Basil?” και γέλασε.

Κυριακή 29/8

Το Livingstone είναι μία άκρως τουριστική πόλη με ΠΟΛΛΟΥΣ τουρίστες όλων των εθνικοτήτων. Το Fawlty Towers γεμάτο Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους, που λέει ο λόγος.
Τουριστική γιατί είναι δίπλα στους καταρράκτες Victoria, ένα από τις Τοποθεσίες Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO.

Χωριστήκαμε σε 2 υποομάδες και εξορμήσαμε στους ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ καταρράκτες. Το θέαμα μοναδικό. Δεν υπάρχουν λόγια να το περιγράψουν. Τους είδαμε από όλες τις μεριές. Ζήσαμε ολοκληρωμένη βιωματική εμπειρία του ποταμού Ζαμβέζη. Από ψηλά (ελικόπτερο), από κοντά (περπατώντας στις όχθες του ποταμού, καθώς και με βόλτα σε βάρκες όπου είδαμε ελέφαντες, κροκόδειλους, ιπποπόταμους ), από μικρή απόσταση (από το μονοπάτι απέναντι από τους καταρράκτες, με το νερό να μας πιτσιλάει) και ορισμένοι από ΠΟΛΥ κοντά (περπατώντας στο …. χείλος τους και κάνοντας και μπάνιο στον ποταμό).

Μόνο ο Χρήστος δεν ήρθε γιατί ήταν άρρωστος από κάτι που είχε φάει την προηγούμενη στην πόλη … Mazabuka …!
Στο ποτάμι υπήρχε και ένα μικρό υδροηλεκτρικό φράγμα το οποίο φωτογραφήσαμε. Δεν βρήκαμε κανέναν να μας δώσει πληροφορίες.
Το μεσημέρι κατέφθασε και ο Γιάννης Τζ., που επέστρεψε από το σύντομο ταξίδι που έκανε στην Ελλάδα, φέρνοντας μαζί του 2 λάστιχα και 2 αμορτισέρ για τα Hyundai που χρειαζόταν να έχουμε κάθε ενδεχόμενο, μια και τα εφεδρικά είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί.

ΜΠΟΤΣΟΥΑΝΑ

Δευτέρα 30/8
Μία δύσκολη ημέρα σήμερα. Επιστρέφουν 3 από την ομάδα στην Ελλάδα. Ο Τηλέμαχος, ο Σωτήρης και ο Γιάννης Μ. Δύσκολοι οι αποχωρισμοί μετά από τόσες ημέρες που έχουμε ζήσει καθημερινά τόσο έντονα μαζί. Η ημέρα κυλάει αργά, καθυστερούμε να φύγουμε, είμαστε κουρασμένοι άλλωστε και αναζητάμε πιο αργούς ρυθμούς, φεύγουν και τα παιδιά, πάμε στο υπερσύγχρονο σούπερ μάρκετ απέναντι για προμήθειες, ο Χρήστος είναι καλύτερα (μετά από τα «μαντζούνια» που του έδωσε ο Γιώργος) και πάει και αυτός να δει τους καταρράκτες. Τελικά φεύγουμε το απόγεμα για τα σύνορα με Μποτσουάνα.

Σε μία ώρα είμαστε στα σύνορα, διασχίζουμε με φέρι τον ποταμό Chobe και μπαίνουμε Μποτσουάνα. Η διαδικασία σχετικά γρήγορη και εύκολη, δεν χρειαζόμαστε visa. Αποφασίζουμε να μην κατευθυνθούμε προς Francistown όπως ήταν προγραμματισμένο γιατί είναι πολύ μακριά και θα μας πιάσουν τα μαύρα μεσάνυχτα. Μένουμε στην πόλη Kasane που είναι κοντά στα σύνορα με σκοπό μια και μείναμε εκεί, να επισκεφτούμε πολύ νωρίς το πρωί το πάρκο Chobe για ένα μικρό 3-ωρο σαφάρι.
Η Μποτσουάνα στην πρώτη επαφή που έχουμε έχει διαφορά. Πολύ πιο οργανωμένη από τις άλλες χώρες, όλα πιο τακτικά, ο δρόμος πολύ καλύτερος, οι άνθρωποι πιο απόμακροι. Έχουν και αυτήν την έντονη προφορά (σαν να μιλάνε γερμανο-αφρικάνικα με έντονο το «ρ»), που ηχεί κάπως επιθετικά.
Μένουμε σε ένα Lodge που έχει και camping, το οποίο σημαίνει ότι έχει μεγάλο κήπο. Τρώμε στο υπαίθριο εστιατόριο και αισθανόμαστε ότι δεν είμαστε στην Αφρική. Όλοι οι ένοικοι λευκοί, τηλεόραση να δείχνει μουσικά βίντεο-κλιπ, μεγάλη ποικιλία στο μενού (πάει πια το κοτόπουλο ή ψάρι με πατάτες ή ρύζι μόνο), ποικιλία στα ποτά (έχει και κρασί).

Το οδοιπορικό ολοκληρώθηκε

Την Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου επιστρέψαν από την Ν. Αφρική και τα τελευταία μέλη της Ομάδας από το μεγάλο οδοιπορικό της Green Project.
Είμαστε χαρούμενοι που το οδοιπορικό ολοκληρώθηκε μετά από σχεδόν 2 μήνες με επιτυχία, χωρίς προβλήματα, χωρίς καθυστερήσεις.

Τώρα έχουμε να διευθετήσουμε τον τεράστιο όγκο του οπτικοακουστικού υλικού που φέραμε μαζί μας!


Η ολοκλήρωση του οδοιπορικού δεν σημαίνει ότι και το ταξίδι τελείωσε.

Η Green Project σχεδιάζει ήδη τα επόμενα οδοιπορικά της προς το Λονδίνο το 2012 και την Ν. Αμερική (Βραζιλία) το 2014.

Το ταξίδι συνεχίζεται!!!!

Malawi

Κανείς μας δεν περίμενε μια μικρογραφία του Αιγαίου στην καρδιά της Αφρικής. Ταξιδεύοντας κατά μήκος του μεγάλου Ρήγματος (Great Rift Valley) ο δρόμος μας φέρνει στις όχθες της λίμνης Malawi, με όλες τις γνώριμες αποχρώσεις του γαλάζιου, διαυγή νερά, αμμουδιές και ορίζοντα που σβήνει στα κύματα. Οι άνθρωποι εδώ παρά την ακραία φτώχεια τους είναι ιδιαίτερα ζεστοί και φιλόξενοι, τα πάντα φαίνεται να έχουν τους δικούς τους ρυθμούς εδώ, μια ευχάριστη αλλαγή μετά την ένταση που νιώθαμε στις προηγούμενες χώρες. Το βασικό οδικό δίκτυο είναι σε σχετικά καλή κατάσταση ασφαλτοστρωμένο (με αρκετές πολύ βαθιές λακούβες που κάνουν την οδήγηση να μοιάζει με βιντεοπαιχνίδι) και ελάχιστα ή σχεδόν καθόλου άλλα αυτοκίνητα. Οι αναρτήσεις των αυτοκινήτων μας έχουν καταπονηθεί αρκετά μέχρι τώρα και για αυτό αφιερώνουμε μισή μέρα στην πόλη Mzuzu για την απαραίτητη συντήρηση.
Η διαδρομή μας συνεχίζεται στον πάντα παραλίμνιο δρόμο μέσα από ένα λοφώδες και καταπράσινο τοπίο μέχρι την ήρεμη, χαμηλού προφίλ πρωτεύουσα Lilongwe.

Από το Nairobi στη Mbeya (Τανζανία)

Μετά την αλλαγή των πληρωμάτων στο Nairobi και ξεκούραστους πια οδηγούς ακολουθούμε μια παράκαμψη 270 χλμ. προς τις όχθες της λίμνης Βικτώρια μια από τις μεγαλύτερες λίμνες της Αφρικής. Οι δρόμοι στο τμήμα αυτό είναι ασφαλτοστρωμένοι, αλλά η οδήγηση εξακολουθεί να είναι απαιτητική εξαιτίας της πυκνής κυκλοφορίας φορτηγών, των πεζών που βαδίζουν κατά μήκος των δρόμων και των αναπάντεχων και συχνά αόρατων –ιδίως τη νύχτα εμποδίων για τη μείωση της ταχύτητας των αυτοκινήτων κοντά σε οικισμούς. Στην περιοχή αυτή επισκεπτόμαστε την κοινότητα Bama, λίγα χιλιόμετρα Β.Δ. του Kisumu, στην οποία δραστηριοποιείται η Actionaid Hellas και ως Έλληνες τύχαμε θερμότατης υποδοχής και φιλοξενίας. Μετά την διήμερη καθυστέρηση στο Kisumu, και την πολύωρη πλην όμως κανονική για τα Αφρικανικά δεδομένα διάβαση των συνόρων, ταξιδεύουμε στην άνυνδρη απλωσιά της σαβάνας στην Τανζανία. Λυγερόκορμοι Μασάι εμφανίζονται από το πουθενά στην άκρη του δρόμου ενώ στο βάθος αχνοφαίνεται η χιονισμένη φιγούρα του Κιλιμάντζαρο. Η άσφαλτος διακόπτεται συχνά από χωμάτινα κομμάτια και ακολουθώντας τις μάλλον σοφές συμβουλές των ντόπιων ακολουθούμε την τεθλασμένη (και χιλιομετρικά μεγαλύτερη) διαδρομή από Arusha – Morogoro – Iringa. Μια στιγμή απροσεξίας ήταν αρκετή για να κλαπεί μια ακριβή φωτογραφική μηχανή, αλλά με κινηματογραφικού τύπου αναζητήσεις στον υπόκοσμο της Arusha, διαπραγματεύσεις και καταβολή λύτρων η μηχανή επέστρεψε στον (πολύ ευτυχέστερο πλέον) αρχικό της ιδιοκτήτη.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

Η αποστολή συνεχίζει την διαδρομή της χωρίς προβλήματα και σύντομα θα βρίσκεται στην Ν. Αφρική.
Οι φίλες και φίλοι της Green Project ας συγχωρήσουν την καθυστέρηση στην ενημέρωση μέσω των ιστολογίων, αλλά η καθημερινή και συνεχής μετακίνηση και η ποιότητα των τηλεπικοινωνιών δεν διευκολύνουν την τακτική ανάρτηση ενημερώσεων και φωτογραφιών.

Με την ολοκλήρωση της αποστολής και την επιστροφή της ομάδας θα εμπλουτίσουμε και τον χώρο green-project.org με φωτογραφίες και πληροφορίες. Φυσικά και θα υπάρξει ενημέρωση για την σχετική εκδήλωση παρουσίασης του οδοιπορικού.

Από την Addis Abeba στο Nairobi

Αναδημοσίευση από το blog της Green Project στο in.gr
http://blogs.in.gr/blogger/post/?aid=1231057017


Από την Addis Abeba στο Nairobi



Οδηγώντας νότια από την Αντίς Αμπέμπα περάσαμε από τρεις λίμνες που κάνουν το τοπίο μαγευτικό. Επιπλέον, δημιουργούν πρόσφορο έδαφος για τους γύρω κατοίκους αλλά και για πολλά ζώα που κατοικούν στην περιοχή. Υπάρχει ακόμα πυκνή βλάστηση, και έκαναν την εμφάνιση τους δέντρα ακακιών με τις επίπεδες κορυφές τους, εικόνες που θυμίζουν πιο πολύ Αφρική. Μέχρι τα μέσα της διαδρομής προς τα σύνορα με Κένυα, υπάρχουν πολλές φυτείες καφέ (και έχουμε να πούμε πως δικαιωματικά η Αιθιοπία έχει τόσο καλή φήμη για τον καφέ της) και μπανανιές, μερικές των οποίων μάθαμε πως είναι ‘ψεύτικές’, δηλαδή δεν παράγουν μπανάνες, αλλά οι ντόπιοι ξύνουν τα φύλλα τους και βάζουν την σκόνη σε φαγητά για να πάρουν την γεύση της μπανάνας. Είχαμε την χαρά να γνωρίσουμε και Έλληνα δεύτερης γενιάς στο οικολογικό lodge του, όπου και διανυκτερεύσαμε.

Κατεβαίνοντας σιγά-σιγά σε υψόμετρο, η θερμοκρασία ανεβαίνει πάλι και φτάνει το πρωί τους 30 βαθμούς. Όσο πιο νότια κατεβαίνουμε, τόσο πιο πολύ γινόμαστε το επίκεντρο προσοχής των παιδιών του κάθε χωριού. Και είναι ΠΟΛΛΑ τα παιδιά σε κάθε χωριό! Συνήθως φωνάζουν “farangi”, δηλαδή ξένοι, ξεσηκώνοντας έτσι και όποιο άλλο παιδί δεν έχει παρατηρήσει την άφιξη μας.




Με τις πλέον ανεβασμένες θερμοκρασίες, η Νότια Αιθιοπία είναι από τα πιο ξηρές περιοχές της χώρας. Κοκκινόχωμα και θάμνοι είναι η κύρια εικόνα, με κάποια σποραδικά δέντρα. Πολλές τερμιτοφωλιές, που φτάνουν τα 2 μέτρα ύψος! Η όψη (αλλά και η συμπεριφορά) των κατοίκων δίνει μια πιο άγρια εντύπωση. Με την άφιξη μας στο Moyale, την συνοριακή πόλη με την Κένυα, φάγαμε και την τελευταία μας παραδοσιακή ingera (ένα ιδιαίτερο είδος κρέπας με κρέας και λαχανικά).


Με την βοήθεια της Ελληνικής Πρεσβείας της Αιθιοπίας και του Αστυνομικού τμήματος του Moyale, το πέρασμα μας στα σύνορα Αιθιοπίας-Κένυας έγινε με τάχιστους ρυθμούς και χωρίς δυσκολίες. Τα 500χλμ από το Moyale στο Isiolo, θεωρούνται από τα πιο δύσκολα και επικίνδυνα όλης της διαδρομής μας, και μάλιστα, για την προστασία μας, ο Επικεφαλής Επίτροπος του Τμήματος Ασφαλείας του Moyale μας παραχώρησε έναν οπλισμένο αστυνομικό να μας συνοδεύσει σε αυτό το τμήμα της διαδρομής!




Μετατοπιζόμαστε στην αριστερή λωρίδα του δρόμου (‘κουσούρι’ της Κένυας από την Αγγλική αποικιοκρατία), και μετά από 100χλμ χωματόδρομου (που όλοι είχαμε μια ελπίδα να ήταν το ‘δύσκολο’ κομμάτι), αρχίζει μια οδοιπορική Οδύσσεια! Η τοπογραφία είναι τελείως επίπεδη, άγονη, και γεμάτη μαύρες ηφαιστειακές πέτρες (η τοπική ονομασία της περιοχής είναι «Το δάσος των πετρωμάτων») . Με μέσο όρο ταχύτητας τα 20χλμ/ώρα, περάσαμε τις επόμενες 8 ώρες αναπηδώντας στο έλεος του δρόμου. Τοπίο πολύ αφιλόξενο και μοναχικό, με τα μόνα ίχνη ζωής τις περιστασιακές αντιλόπες και τα άγρια πουλιά. Μετά από 250χμ., και μια αλλαγή σε σκασμένο λάστιχο, φτάσαμε στο Marsabit, ένα χωριό όχι πολύ διαφορετικό από συνοριακή πόλη, καθώς είναι αποκλεισμένο τουλάχιστον 200χμ μακριά από οτιδήποτε άλλο, για την διανυκτέρευση μας.



Με την ενέργεια της καινούργια ημέρας, ξεκινήσαμε το δεύτερο κομμάτι της ‘δύσκολης’ διαδρομής, Marsabit-Isiolo. Το τοπίο αλλάζει ξανά, γίνεται χώμα και θάμνοι, αλλά η διαδρομή παραμένει πολύ δύσβατη, προκαλώντας άλλο ένα σκασμένο λάστιχο και 3 χαλασμένα αμορτισέρ. Περνάμε χωριά που κατοικούν Samburu (φυλές συγγενικές των Maasai), και μας εκθαμβώνουν τα φανταχτερά χρώματα των φορεσιών τους. Σειρές από χρωματιστές χάντρες στους λαιμούς τους, οι γυναίκες γυμνόστηθες και οι άντρες με λόγχες στο χέρι. Η θερμοκρασία είναι πια 35C και τα αυτοκίνητα (και εμείς) έχουν γεμίσει και στις πιο κρυφές πτυχές τους σκόνη. Μετά από 10 ώρες οδήγημα, φτάνουμε στο Isiolo και είμαστε πια όλοι εξαντλημένοι.



Η όψη της ασφάλτου που οδηγεί στο Nairobi είναι λύτρωση. Φτάνουμε στην πρωτεύουσα βράδυ και παραδιδόμαστε στην συσσωρευμένη κούραση!

ΥΓ: Η αποστολή έχει ήδη διασχίσει τις Τανζανία, Μαλάουι και Ζάμπια. Η διαδρομή είναι ιδιαίτερα απαιτητική και κουραστική αλλά και άκρως ενδιαφέρουσα.